In Griekenland bij de Meteora kloosters

We verlaten vroeg in de morgen de camping en we rijden naar het vstadje Gallapoli. Daar heeft in de eerste wereldoorlog een grote veldslag plaats gevonden, die 500.000 mensen het leven kostte. Het zijn vooral de geallieerden, die daar zo'n groot verlies hebben geleden.We willen de monumenten bezoeken, maar we zijn verkeerd geinformeerd en we hebben ze dus niet gezien.
We rijden onder zware bewolking naar de Turks Griekse grens. We moeten aan de Turkse kant diverse loketten bezoeken, wat we gewoon doen. We komen langs een loket, dat gesloten is en we rijden er braaf langs. Bij het laatste loket worden we echter met veel misbaar terug gestuurd ( eveals anderen) en we kunnen een kwartier wachten, waarschijnlijk tot beambte zijn lunch op heeft.We gaan dus gewapend met nog een stempel naar het laatste loket.De beambte vraagt mij de kenteken papieren van de caravan. Daarna gaat hij uitgebereid aan he bellen. Hij maakt zich boos, maakt krabbels en ik hoor maar het woord "caravan" vallen. Daarna belt hij weer een ander en ik heb ht gevoel, dat het niet goed zit. Tenslotte legt hij de hoorn neer, geeft de papieren en de passen terug met een gebaar van:"Hoepel nu alsjeblieft maar op".
We rijden nu nog langs tot op de tanden gewapende Turkse soldaten, die als verzopen katten langs de weg staan.
Het regent en onze eerste kennismaking in Griekenland is met een wolkbreuk.Het is rustig op de weg, maar de goten kunnen het water niet aan. Voor ons staat een auto achterste voren tegen de vangrail ontdaan van motorkap, spatbord en andere toebehoren. Twee mannen lopen er wat ontredderd bij. Even verder loopt een man twee koeien loslopend, tegen het verkeer in, over de snelweg te vervoeren. Gezien zijn houding verloopt dit ook niet geheel naar wens. Ik doe het rustig aan, zeker als ook aan de overkant een gestripte taxi half in een greppel staat na en forse kus van de vangrail.
We komen aan het einde van de middag weer op een camping aan het strand. Het seizoen is gesloten en de enige bewoners zijn tientallen zwerfkatten, die om ons heen schieten en toch nog wat proberen te bedelen. We houden ons bezig met de dagelijkse dingen. De diaree houdt mij dan weer bezig.
Gisteren zijn we weer via een mooie provinciale weg langs de kust gereden. We zien bergen, boomgaarden en hotels. Ik probeer iets specifiek Grieks te ondekken, maar dat lukt nog niet erg. Er staan wel vele tientallen kleine kapelletjes langs de weg. Het lijkt, of ze op een kilometerpaal staan. Veel zijn goed onderhouden en sommigen zijn een gedenkteken van een verongelukt persoon.
We hebben met veel bewolking gereden, maar als we in het begin van de middag op de camping komen, schijnt de zon. We genieten daarvan. We gaan ook nog even op het strand kijken en daarna is het weer borrelen met elkaar. s'Avonds is het diner. We hebbn moeten loten, wie er een van de vier beschikbae varkensschnitzels zou krijgen. Joke en ik hebben het echter met een kippenschnitzel moeten doen. Alles was overigens prima verzorgd.
We gaan vanmorgen via de provinciale weg. We missen de rondweg om de eerste plaats en we moeten dus dwars door het centrum. We komen in uiterst smalle straatjes terecht, waar ik echt vier paar ogen nodig heb om te kijken, of ik er wel door kan. Soms moet er een spiegel naar binnen om er langs te kunnen. Plotseling hoor ik onverwacht een klap en glasgerinkel. "Mijn God, wat heb ik nu weer voor schade aangericht?" Met angst en beven ga ik kijken. Ik heb de spiegel van een bestelauto aan gort gereden. De man gesticuleert hoe dat mogelijk is. Hij probeert de brokstukken in elkaar te zetten, maar er is iets afgebroken.
In volle ontreddering wacht ik op de afhandeling en wat deze schade mij gaat kosten. De auto van de man stond stil, dus schuldvraag is niet nodig. Terwijl ik op zijn voorstel wacht,maakt hij mij duidelijk,dat ik verder niet hoef te wachten en dat ik kan gaan. Verbijsterd geef ik de man een hand, maak nogmaals excuses en ik dreuip af. De caravan zelf heeft geen echte schade. Er zitten en paar vegen op, die we eraf hebben gepoetst.Ik heb even mijn buik vol van drukke steden, of nauwe straatjes.
We rijden verder tussen bergen door, die schitterende herfstkleuren tonen.We genieten van de rust, de kleuren en de sneeuw, die op de berg Olympos ligt en die vannacht is gevallen.
We bereiken verder ongeschonden het stadje Kalambaka,waar ik ook weer door het centrum moet.We staan aan de voet van de Meteora Kloosters, die we morgen (woensdag)gaan bezoeken.
Donderdag rijden we naar de kust en dan hebben we ons afscheidsdiner. Vrijdag is het inschepen en 24 uur varen. Zaterdag komen we aan in Venetie, waar we de zondag willen blijven. We vertrekken maandag naar huis, waar we woensdag of donderdag arriveren.

Lieve groeten,

Joke en John.