Het einde van een fantastische reis!
Door: John de Gier
Blijf op de hoogte en volg John en Joke
31 Mei 2010 | Spanje, Marbella
Het bezoek aan de steden Fes en Meknes ligt inmiddels al weer ver achter ons. We hebben in Fez e3n pottenbakkerij bezocht, waar ook mozaïek wordt gemaakt. Het mozaïek heeft ons versteld doen staan. Elk stukje mozaïek wordt met de hand op het juiste formaat gebeiteld, zo honderden/ duizenden stuks. Daarna worden de stukjes, soms e een pincet, in het juiste patroon gelegd. Dit is echt monnikenwerk, dat door mannen dag in, dag uit wordt gedaan.
We zijn verder met de gids de medina in geweest. De medina is een wirwar van honderden steegjes, waar in donkere werkplaatsjes allerlei beroepen worden uitgeoefend. Het meest mensonterende werk hebben we gezien in de leerlooierij. Hier werken mensen in een ondraaglijke stank, vaak tot aan hun bovenbenen in bakken gekleurd water, om het leer te verven. De werknemers wonen in kleine optrekjes om de leerlooierij heen.
In meknes hebben we op een parkeerplaats gestaan en we hebben er en rondrit met koetsjes gemaakt. We hebben ook hier genoten van de medina, waar tientallen mannen coupeurswerk verrichten. Alle kleine knoopjes worden er met de hand opgenaaid en de borduursels op de jurken worden ook met de hand geborduurd. ’s Avonds lijkt de stad uit te lopen naar het grote plein, waar acrobaten, wonderdokters en verhalen vertellers in het bijzijn van drommen mensen hun werk doen.
De laatste plaats is Chefchouen. Dit witte dorp ligt als een wit sprookje tegen de berg aangeplakt. De werkelijkheid is echter minder sprookjesachtig.
De weg naar de camping is wegens herstelwerkzaamheden afgesloten. Ik ben daar, eigenwijs, toch ingereden en ik heb voor de blokkade van rioolbuizen moeten keren. Ik ben uiteindelijk op een erg steile weg met kuilen en gaten terecht gekomen. Ik heb de oogkleppen voorgedaan, ik heb flink gas gegeven en ik ben gelukkig boven kunnen komen. Op de camping tref ik de mede caravanners behoorlijk overstuur aan. Zij zijn door de camping eigenaar naar boven geloodst. Hij denkt echter, dat je op een weg, waar je met een ezel naar boven kunt, j ook met een caravan naar boven kunt. Er is gedonder geweest met tegemoet komend verkeer, met voertuigen, die geduwd moesten worden en met etterige schoolkinderen.
De avond en de volgende rustdag in het alleraardigste plaatsje hebben de gemoederen weer geheel bedaard.
Zaterdag gaan we nar Tanger, om de boot naar Algeciras te nemen. Klaas wil de boot van tien uur hebben, want dan is het in Europese tijd al elf uur. We staan dus om vijf uur in de ochtend op en we rijden dik 100 km naar Tanger. We komen bij de haven aan en daar blijkt, dat de boor sinds veertien dagen niet meer uit deze have vertrekt, maar uit een nieuwe haven, dertig kilometer buiten Tanger. Niemand heeft ons hierover geïnformeerd, dus dit is de eerste tegenslag.
We rijden dus naar de nieuwe, afgelegen haven, waar we om tien uur aankomen. Er komen en gaan allerlei schepen, maar wij hebben daar de eerste uren als enigen in de hitte staan wachten. Na vijf uur wachten komt onze boot en na het uitladen, kan het inladen beginnen. Er gaan eerst een aantal caravans aan boord. Als wij aan boord zijn, stopt plotseling het verder inladen en wordt er onbegrijpelijke taal door de speakers geblèrd. Het blijkt en evacuatie oefening te zijn. We moeten personeelsleden volgen en we krijgen allemaal een zwemvest omgegord. We worden naar een nooduitgang gedirigeerd, waar in onbegrijpelijk Spaans en Frans wordt uitgelegd, wat er aan de hand is. Dan blijkt de oefening afgelopen. Het inschepen wordt voortgezet.
Dit gaat echter behoorlijk mis. Een vrachtwagen en een bestelbusje, die op het laatste ogenblik aan komen zetten, dringen voor en worden ingeladen. Onze reisleider met zijn camper en een medereiziger, die ernstige hartklachten heeft, met zijn caravan, laten ze aan de kant staan. De caravan kan er uiteindelijk nog op, maar zal er achteruit af moeten. Onze reisleider, Klaas, laten ze met zijn camper gewoon op de kade staan. Er is door een aantal van onze mede reizigers een enorme stampei gemaakt bij de lading officier, maar hij weigerde het voorgedrongen busje eraf te sturen en Klaas erop te laten. Onze woede en teleurstelling waren groot, toen de boot vertrok en we Klaas op de kade moesten achter laten.
Klaas heeft inmiddels de boot van middernacht genomen, maar de sfeer was behoorlijk verziekt.
We hebben op de boot emotioneel afscheid van elkaar genomen en vanaf de kade is ieder zijns weegs gegaan.
Zo is op 29 mei een fantastische Marokko reis geëindigd, hetgeen tevens het einde betekent van mijn verslag over deze reis.
Ik wil iedere lezer bedanken voor de belangstelling en voor familie, vrienden en bekenden, tot ziens!!
Een lieve groet,
Joke en John.
We zijn verder met de gids de medina in geweest. De medina is een wirwar van honderden steegjes, waar in donkere werkplaatsjes allerlei beroepen worden uitgeoefend. Het meest mensonterende werk hebben we gezien in de leerlooierij. Hier werken mensen in een ondraaglijke stank, vaak tot aan hun bovenbenen in bakken gekleurd water, om het leer te verven. De werknemers wonen in kleine optrekjes om de leerlooierij heen.
In meknes hebben we op een parkeerplaats gestaan en we hebben er en rondrit met koetsjes gemaakt. We hebben ook hier genoten van de medina, waar tientallen mannen coupeurswerk verrichten. Alle kleine knoopjes worden er met de hand opgenaaid en de borduursels op de jurken worden ook met de hand geborduurd. ’s Avonds lijkt de stad uit te lopen naar het grote plein, waar acrobaten, wonderdokters en verhalen vertellers in het bijzijn van drommen mensen hun werk doen.
De laatste plaats is Chefchouen. Dit witte dorp ligt als een wit sprookje tegen de berg aangeplakt. De werkelijkheid is echter minder sprookjesachtig.
De weg naar de camping is wegens herstelwerkzaamheden afgesloten. Ik ben daar, eigenwijs, toch ingereden en ik heb voor de blokkade van rioolbuizen moeten keren. Ik ben uiteindelijk op een erg steile weg met kuilen en gaten terecht gekomen. Ik heb de oogkleppen voorgedaan, ik heb flink gas gegeven en ik ben gelukkig boven kunnen komen. Op de camping tref ik de mede caravanners behoorlijk overstuur aan. Zij zijn door de camping eigenaar naar boven geloodst. Hij denkt echter, dat je op een weg, waar je met een ezel naar boven kunt, j ook met een caravan naar boven kunt. Er is gedonder geweest met tegemoet komend verkeer, met voertuigen, die geduwd moesten worden en met etterige schoolkinderen.
De avond en de volgende rustdag in het alleraardigste plaatsje hebben de gemoederen weer geheel bedaard.
Zaterdag gaan we nar Tanger, om de boot naar Algeciras te nemen. Klaas wil de boot van tien uur hebben, want dan is het in Europese tijd al elf uur. We staan dus om vijf uur in de ochtend op en we rijden dik 100 km naar Tanger. We komen bij de haven aan en daar blijkt, dat de boor sinds veertien dagen niet meer uit deze have vertrekt, maar uit een nieuwe haven, dertig kilometer buiten Tanger. Niemand heeft ons hierover geïnformeerd, dus dit is de eerste tegenslag.
We rijden dus naar de nieuwe, afgelegen haven, waar we om tien uur aankomen. Er komen en gaan allerlei schepen, maar wij hebben daar de eerste uren als enigen in de hitte staan wachten. Na vijf uur wachten komt onze boot en na het uitladen, kan het inladen beginnen. Er gaan eerst een aantal caravans aan boord. Als wij aan boord zijn, stopt plotseling het verder inladen en wordt er onbegrijpelijke taal door de speakers geblèrd. Het blijkt en evacuatie oefening te zijn. We moeten personeelsleden volgen en we krijgen allemaal een zwemvest omgegord. We worden naar een nooduitgang gedirigeerd, waar in onbegrijpelijk Spaans en Frans wordt uitgelegd, wat er aan de hand is. Dan blijkt de oefening afgelopen. Het inschepen wordt voortgezet.
Dit gaat echter behoorlijk mis. Een vrachtwagen en een bestelbusje, die op het laatste ogenblik aan komen zetten, dringen voor en worden ingeladen. Onze reisleider met zijn camper en een medereiziger, die ernstige hartklachten heeft, met zijn caravan, laten ze aan de kant staan. De caravan kan er uiteindelijk nog op, maar zal er achteruit af moeten. Onze reisleider, Klaas, laten ze met zijn camper gewoon op de kade staan. Er is door een aantal van onze mede reizigers een enorme stampei gemaakt bij de lading officier, maar hij weigerde het voorgedrongen busje eraf te sturen en Klaas erop te laten. Onze woede en teleurstelling waren groot, toen de boot vertrok en we Klaas op de kade moesten achter laten.
Klaas heeft inmiddels de boot van middernacht genomen, maar de sfeer was behoorlijk verziekt.
We hebben op de boot emotioneel afscheid van elkaar genomen en vanaf de kade is ieder zijns weegs gegaan.
Zo is op 29 mei een fantastische Marokko reis geëindigd, hetgeen tevens het einde betekent van mijn verslag over deze reis.
Ik wil iedere lezer bedanken voor de belangstelling en voor familie, vrienden en bekenden, tot ziens!!
Een lieve groet,
Joke en John.
-
31 Mei 2010 - 11:25
Jos En Jolanda:
John en Joke, weer bedankt voor de mooie verslagen. Kom rustig onze kant op en neem de mooie herinneringen met je mee!!
Wij hren het ook graag nog eens "live"!! -
31 Mei 2010 - 13:28
Jannie En Arie:
Welkom terug in Europa en bedankt voor de mooie verslagen. Die veerboot vanuit Tanger... Hij zou verboden moeten worden. Wij zijn daar eens met een groep over 3 schepen verdeeld overgevaren. De laatsten moesten bijna 24 uur wachten maar als je 100 dirham in je paspoort stopte kon je direkt op de boot. Doe kalm aan en maak wat moois van ded rit naar nederland.
groetjes, -
31 Mei 2010 - 18:58
Pauline:
Verheug me op het fotoalbum in het C.C. -
31 Mei 2010 - 19:28
Mary:
John ook ik heb een mooie reis gehad door jou fantastiche reisverslagen. Bedankt.
Ik wens jou en Joke een goede reis terug. groetjes. -
01 Juni 2010 - 19:38
Carry:
Lieve jongens,
Nu lees ik dat de reis alweer afgelopen is,ik zit ernet helemaal in. Het lijkt voor de werkende mens gisteren dat jullie vertrokken zijn. Maar wel heel gezellig John dat je weer komt lopen. Ik ga op mijn gemak verder van de foto's en het reis verslag genieten. Tot gauw. Carry -
02 Juni 2010 - 11:08
Manita:
Bedankt voor het de leuke reisverhalen pa. Wat kan jij toch heerlijk schrijven. Ik kan niet wachten om jullie weer gezond te zien en te knuffelen. -
06 Januari 2011 - 08:59
Marc Dauw:
Dag John en Joke,
Op onze zoektocht naar informatie in verband met onze reis naar Fez kwam ik toevallig terecht bij uw fantastisch reisverslag. Wij zouden eind mei heel graag naar Fez gaan maar mijn schoonbroer zit er erg mee in dat het bijna onmogelijk is om op een aangename manier te vertoeven in Fez door de geweldige stank van de leerlooierijen. Bij deze zou ik u willen vragen of het inderdaad zo is dat over heel Fez die ondraaglijke geur verspreid wordt of dat het enkel in de buurt is van de leerlooierijen.
Hebt u anders aanraders voor ons ivm zeker te bezoeken zaken, goeie restaurantjes, enz... Oprechte dank bij voorbaat.
Met vriendelijke groeten,
Marc en Christine Dauw-Devriese, Tuinkersstraat 8, 8020 Ruddervoorde, Belgie. marc.dauw@scarlet.be -
20 Juli 2012 - 16:01
Gerritoo@hotmail.com:
Beste Joke en John, interessant verhaal, mensen, ik heb er van genoten. Ik wil dit op eigen houtje gaan doen met caravan, dus niet in groep. Ik lees regelmatig dat je op een parkeerplaats staat. Om te overnachten, naar ik aanneem? Hoe gaat het daar met elektra, drinkwater, toilet? Hoe is het gesteld met veiligheid op parkeerplaats, op camping? Ik hoor graag meer van jullie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
