Regen, mist en van alles wat!

Woensdag 5 maart, de warmste dag in Nederland ooit, zijn we in lange broek met trui vertrokken voor een mooie bergrit. De zon schijnt mager in het dal en al spoedig komen de eerste bergen in zicht.
We hebben een 200 km gereden met de volgende vergezichten: miezer regen zonder zicht, miezer regen met mist en dit beeld hebben we in allerlei variaties voorgeschoteld gekregen.
Halverwege de rit meldt een van de reisgenoten, dat zijn linker achterrem heet wordt en hij probeert langzaam de bergen uit te komen. Mijn uitzicht is dus beperkt gebleven tot het turen in de verte, of er een tegenligger aankomt, dan naar rechts, zo nodig in de bagger en laten passeren
We komen zo bij de plaats Taroudant. Er is een reservering gedaan voor een camperplek tegen de muur van een oud paleis. Bij aankomst blijkt de plek bezet door Fransen en de waker weet niets van een reservering.
Er is echter nog een andere plek, maar ook die blijkt bezet door Fransen.
Dus ziet er niets anders op, dan ergens een andere plek te vinden.
Ja, bij de muur kunnen er een paar staan. Bij de tweede plek zie ik ook wat ruimte. Daar word ik echter weggestuurd, want de plek is bestemd voor auto’s van/ voor het provinciehuis.
Verder op de hoek zie ik bij een gesloten hek ook een parkeermogelijkheid. Ik heb net de caravan afgekoppeld, of er komt een heer in eenkeurig pak vertellen, dat het verboden is daar te staan. De man wijst ons in elk geval een andere mogelijkheid. Het is een grint/ modderterrein, met open afval.
Ik zet er toch mijn caravan maar neer. Er staat om vijf uur een tocht met koetsjes op het programma en dat moet ik nog afspreken. Er staat om zeven uur een diner op het programma en ik moet het restaurant nog zien te vinden, om een afspraak te maken.
De koetsjes, dat gaat fout. Ik heb eeb halve afspraak gemaakt, dat ik om vier uur terug kom, om een definitieve afspraak te maken.
Ik heb echter intussen andere koetsjes besteld, omdat één van de koetsiers goede bijstand heeft verleend bij de campers aan de muur.
Vier uur staan er echter zes koetsjes bij mijn caravan. Veel gedonder en gelazer van wel bestellen en niet bestellen. Ze bleven maar hangen en zeuren. Ik heb ze uiteindelijk zes blikjes bier in de maag gesplitst en toen zijn ze vertrokken.
Ze zijn echter verhaal gaan halen bij de andere koetsjes, wat weer een hoop herrie en commotie met zich meebracht.
Ik heb inmiddels het restaurant gevonden en het diner besteld. De man met de kapotte camper zit inmidels bij een garage, waar ze de zaak proberen te repareren.
We hebben van vijf tot zes met de koetsjes gereden en toen brak de volgende rel los. Ik heb een prijs afgesproken en netjes betaald. De chef van de koetsjes ging er niet mee accoord en wilde nog 100 dirham erbij hebben. Ik heb gezegd, dat hij het dak op kon en geen cent erbij kreeg. Weer gedonder met enkele andere koetsiers.
Ik ben maar weggelopen, want het gedonderjaag kende geen einde.
Inmiddels is de temperatuur flink opgelopen en hebben we in zomerse temperatuur naar het restaurant kunnen lopen. Het diner was heerlijk. De auto is gemaakt, achteraf echter niet zo goed, als gehoopt.
Toch zijn we om tien uur naar bed gegaan met een gevoel, dat ondanks alle onzekerheden en hindernissen, alles toch op zijn pootjes terecht komt.