De palm oase van Zagora

Vandaag geen pannenkoeken, maar een rit naar Zagora. We rijden eerst door een berglandschap, waar je de ogen bij uitkijkt en stil van wordt. Ondanks mijn liefde voor muziek in de auto zijn Joke en ik ook deze dag heel stil geweest in de auto. Elk geluid doet afbreuk aan de schitterende omgeving.
Zo komen we in het dal van de Draa. Langs de oevers van deze rivier zijn palm oases. De vrouwen doen de was in de rivier, of ze sjouwen met een grote bos palmbladeren op hun rug. De mannen rijden ezeltje, brommer, of lopen. Er zitten natuurlijk ook veel mannen op het terras van het theehuis.
We stoppen allemaal onderweg bij een marktplein, waar van alles verhandeld wordt. Uiteraard veel dadels, maar ook groenten, vruchten, textiel en huisraad. Het is er ongedwongen, rommelig en niemand heeft haast. Of er iets verkocht wordt maakt ze kennelijk ook niets uit, want de kooplui kijken onverstoord voor zich uit en ze laten alles aan zich voorbij gaan.
We drinken op een terras een groot glas vers geperste jus d’orange, voordat we verder rijden.
We komen in de middag in Zagora. Zagora is de belangrijkste markt plaats van het zuiden met stoffige, modern aandoende straten.
Volgens een richtingbord is Timboektoe slechts 51 dagen per kameel verwijderd. Ooit lag Zagora op een kruispunt van handelsroutes. Kameel karavanen uit het zuiden hielden er halt voor ze verder trokken naar het oosten en het noorden.
De camping is een palm oase. We staan onder een bladerdak van dadelpalmen, waar de zon weelderig doorheen schijnt.
Iedereen vindt er zijn plekje en ik moet al gauw met de eigenaar van de camping mee naar de garagehouder, die mij twee jaar geleden met de auto uit de woestijn heeft gehaald, toen ik vast zat in het zand. Iedereen schijnt mij nog te kennen, want ik word overal vriendelijk onthaald als een oude kennis. Ik word getrakteerd op mierzoete thee, die al een dag op het vuur heeft gestaan. Eén glaasje is voor mij dan ook meer dan genoeg.
Maandag is de dag, dat de groep op kamelen de woestijn ingaat en daar in tenten overnacht.
Ik ga s ‘morgens met Mohammed kijken, waar de tenten precies staan, want in noodgevallen moet ik er met de auto naar toe kunnen rijden.
Er gaan twintig personen mee, dat heb ik per telefoon gezegd, dat heb ik gisteren nog eens herhaald en er zijn in de tenten meer dan genoeg plaatsen, om twintig personen te laten slapen. Er liggen acht matrassen in een tent en er staan vijf tenten, die Mohammed me heeft laten zien.
Onderweg tekent hij tot tweemaal toe een “acht” in het zand. Ik beaam dat, omdat er makkelijk acht personen in een tent kunnen slapen.
Daarna loop ik met enkele anderen naar de kashba van Amezrou. Dit dorpje kent geen toeristen en het dagelijkse leven van de bewoners is echt en authentiek. Geen dames fotograferen. Jongetjes, die bang zijn van de hond en niet bedelen om een ‘bonbon”, of een “stilo”.
Om vier uur in de middag staan er twintig man bepakt en bezakt klaar, om op een kameel de woestijn in te gaan. Er liggen wel een paar kamelen klaar, maar veel te weinig.
Dan komt de campingbaas op zijn brommertje aangescheurd. “je hebt tocht acht kamelen besteld?” “Ik heb vanmorgen nog “acht” in het zand getekend en toen heb jij “ja” gezegd.”
Grote verwarring! De baas, Mohammed, klimt met de zweetparels op zijn hoofd meteen in de telefoon en hij gaat aan het regelen.
Even later zitten er vier personen bij mij in de auto, die ik achter de brommer van Mohammed aan, naar de kamelen moet brengen.
Dit herhaal ik nog twee keer en dan zitten er toch twintig man op een kameel.
Ik moet dan nog met Mohammed naar de stad, om bananen en sinaasappels te kopen en uiteindelijk kan ik ook naar de camping.
Ik heb wel de zorg van een hond, maatje kalf, op me genomen, dus John gaat voor het eerst van zijn leven een hond voeren en uitlaten. Dit is ook gelukt en ik ben net met de drie achterblijvers terug van een lekker diner. Ik ga dus naar bed en de rest zit in de woestijn naar de sterren te kijken. Ik ben reuze benieuwd morgen te horen hoe het ze bevallen is.