Maandag naar Marrakech

Het is maandagochtend, een nieuwe dag, die weer hectisch zal worden. De groep moet vandaag naar fez rijden. Dit is een tocht van 385 km over niet al te beste wegen. De meesten gaan dus vroeg weg, om niet in het donker in Fez aan te komen.
Het wrak van de camper is zaterdagavond laat naar Marrakech gesleept met de bijbehorende autopapieren en de groene kaart.
Er is echter ook een invoer papier van de auto, daar staat een nummer op, dat correspondeert met een nummer in het paspoort van Jan.
Alles staat genoteerd in de computer, dus als je met een auto het land bent ingekomen, kom je het land niet ut zonder auto.
Dit inklaringspapier moet bij de andere autopapieren en de auto zijn, anders wordt er geen verklaring afgegeven voor de douane, dat je afstand hebt gedaan van je auto ( het wrak was W.A. verzekerd) en dat je zonder auto het land kunt verlaten.
Ik ga dus maandagochtend vroeg met mijn auto naar Marrakech ( 180 km heen en 180 km terug) om het inklaringspapier te brengen. Nu gaat Paul (de camping eigenaar) ook naar Marrakech, dus ik kan met hem meerijden.
Als we een half uur onderweg zijn, belt de verzekeringsmaatschappij vanuit Nederland op, dat niet allen het inklaringspapier naar Marrakech moet, maar dat Jan ook zijn handtekening moet zetten.
Ik stel Paul voor, om naar het volgende dorp te rijden. Ik neem daar dan een taxi, om weer terug naar de camping te gaan. Paul denkt even na en besluit mee terug te gaan en een andere keer naar Marrakech te gaan.
Ik sta dus om tien uur weer op de camping. Ik laadt Truus, Jan en Joke in de auto en ik rijd met een noodgang richting Marrakech.
Daar is het natuurlijk zoeken geblazen, om het kantoor te vinden. Veel mensen weten niets, maar door veel te vragen, komen we bij het juiste adres.
Ne zijn er twee identieke inklaringspapieren, één voor de douane en één om zelf te houden. Ik heb alle papieren in één mapje, maar er zit maar één in het mapje, terwijl ze er per sé twee willen hebben.
Er is er kennelijk bij het gedoe in de copyshop één verloren gegaan. Ik moet maar gaan zoeken en het tweede papier boven water zien te krijgen. Er wordt gebeld naar Zakaria en hij beweert aan mij twee formulieren te hebben gegeven. Ik kan geen kant op met dat tweede formulier, want ik weet echt niet waar ik zoeken moet en ik ga niet 185 km voor Jan Joker terug.
Dan komt er een telefoontje van Zakaria, dat er met één papier genoegen wordt genomen.
Er komt schot in de zaak en na een half uur kunnen we naar het wrak, om de laatste spullen eruit te halen.
Het wrak, dat niet meer afgesloten kon worden, staat op een openbare parkeerplaats met allerlei ongeregeld volk in de buurt.
Er is dus al het een en ander uit gestolen, waaronder de autoradio. Toch kan Truus nog wat persoonlijke spullen vinden en meenemen.
Ik “scheur” weer snel richting camping, maar ik ga eerst zakaria zijn beloofde pilsjes brengen.
Er zit echter veel volk in de politiepost, waaronder de chauffeur van de andere auto.
Hij loopt erg moeilijk en zijn gezicht zit vol met hechtingen. Zijn neef ligt nu drie ziekenhuizen verder in Casablanca, waar hij diverse beenoperaties moet ondergaan.
Ik heb echter wel geluk, want nu de chauffeur er is, kan ik ook om de gegevens van zijn verzekering vragen. Zonder deze gegevens, kan de verzekeringsmaatschappij in Nederland helemaal niets doen.
Ik krijg de gegevens meteen van Zakaria, maar hij vindt dit nu geen geschikt ogenblik, om het beloofde bier in ontvangst te nemen.
We gaan dus naar de camping, waar we in het donker aankomen. Joke kookt nog voor ons allemaal en dan gaan we maar vlug naar bed.