Bezint eer ge begint

Maandag en dinsdag staan hoofdzakelijk in het teken van schoonmaak van auto en caravan. We hebben uit beiden de Sahara verwijderd en verdere Marokkaanse restanten.
Maandagavond zijn we met zijn zessen in een echt Spaans restaurant gaan eten. Ik voelde me net een roofdier, toen ik de enorme lap vlees op mijn bord zag. Zo’n stuk vlees is voor Joke te veel, dus ook dat kan er bij mij nog wel bij. Woensdagochtend hebben we Antonio
Hartelijk bedankt voor zijn gastvrijheid op de camping en we hebben hartelijk afscheid genomen van onze laatste gasten Hans en Liesbeth.
We rijden richting Malaga, omdat we al langere tijd last hebben van een kapotte koelkast.
Hij doet het noch op gas noch op elektra en daar ik een behoorlijke ammoniaklucht in de caravan heb geroken, belooft dat niet veel goeds.
Het plan is, om eerst naar de camping te gaan en later een Dometic dealer te zoeken.
Bij het inrijden van Malaga zie ik plotseling een grote caravan dealer. We rijden door, proberen ergens te keren en we komen uiteindelijk op de goede weg richting dealer.
Ik moet rechts een smalle zijstraat in, waar aan de linkerkant van de straat auto’s geparkeerd staan. Rechts moet ik al snel een hek door en een steile oprit op naar een kleine parkeerplaats. Ik kan hier echter niet verder want het staat vol met geparkeerde auto’s. De auto staat binnen, maar de caravan staat op de steile oprit en half op de straat.
Ik vertel de man, wat er aan de hand is, maar hij kan me niet helpen. Op dit adres worden alleen campers en caravans verkocht en auto’s verhuurd. Hij geeft me echter wel het adres van de technische dienst vlakbij.
Ik moet hier dus weg, maar draaien gaat niet, verder rijden gaat niet en achteruit rijden met een bocht in zo’n smalle straat zie ik ook niet zitten.
Er zit dus niets anders op, dan de caravan af te koppelen en hem met de moover achteruit een stukje de straat in omhoog te rijden, zodat ik achteruit de auto ervoor kan zetten.
Ik koppel de aansluiting los en draai het wieltje omhoog, zoadt de caravan loskomt van de trekhaak.
Dit gaat goed totdat de caravan los is. De caravan neemt, als een losgebroken stier, het rit aan richting straat en geparkeerde auto’s. Ik weet in een flits de handrem aan te trekken, maar dit helpt niets, want de caravan rijdt met de handrem erop net zo hard door.
Joke en ik zien onze geest al zweven, maar als door een wonder komt de caravan op een tamelijk horizontaal stuk weg en komt tot stilstand voor hij een auto raakt.
Van Joke en mij zijn niet meer over dan twee paar knikkende knieën en de angst, die ons om het hart geslagen is. We bedanken beiden het engeltje, dat op onze schouder heeft gezeten en na enigszins tot rust te zijn gekomen, hebben we alles aangekoppeld en zijn we naar de technische afdeling gegaan. Daar kunnen ze ons niet voor dinsdag helpen, maar daar kunnen wij dan weer niet op wachten.
We bereiken in de stromende regen de naturistische camping in Torre Del Mar. Hier staan ook medereizigers, die ons op koffie en cake onthalen.
Donderdag en vrijdag wordt er nog regenachtig weer verwacht, maar het is overal slecht, dus dat stelt ons gerust.
Donderdagochtend gaan we naar de markt in Torre del Mar, want Joke is verzot op Spaanse marktjes. We pikken een boulevard, drinken cappuccino met room en onze dag is ondanks het mindere weer toch goed.
Vrijdagochtend ga ik vroeg naar Malaga, om de Dometic dealer te zoeken. Ik heb op de postcode een adres ingetoetst en ik bereik de gewenste straat. Er is echter iets niet goed gegaan, want ik kom in een drukke winkelstraat, waar geen caravan dealer thuis hoort.
Het regent inmiddels de hele morgen en ik weet niet goed, wat ik moet doen. Ik heb geen juist adres bij me. Ik heb geen telefoon bij me en ik heb geen landkaart bij me.
Ik heb wel een idee van het adres, dus ik ga maar ergens koffie drinken. De man zegt, dat ik op de goede weg ben, maar dat ik nog 20 km verder moet.
Ik ga dus in mijn argeloosheid aan het rijden. Ik rijd door een bergachtig schitterend natuurgebied. Door de regen zie ik echter niet veel en ik ko ook vele kilometers niemand tegen. Als een soort “Alleen op de wereld” weet ik niet waar ik ben, weet ik niet waar ik vandaan kom en weet ik ook niet waar ik naar toe ga.
Een stuk of drie koppen koffie verder ben ik nog niets wijzer, maar zie ik wel een bekend naambordje, waaruit blijkt, dat ik 35 km verder, of terug moet.
Na bijna 120 km te hebben gereden en op het einde te hebben genoten vcan het schitterende berglandschap ben ik weer terug op de camping, waar Joke niet wist, waar ik uithing.
Na de lunch gaan we naar Nerja, waar je schitterende grotten hebt.
Ik stap in de auto en Joke stapt nog even uit, om een raam van de caravan dicht te doen.
Dan ziet ze, dat de rechter voorband van de auto helemaal leeg staat, lekke band dus. Dit kan er ook nog wel bij!
Wim helpt me gelukkig met het banden wiselen, zo gaan we toch nog op weg.
De band, waar een grote spijker inzat is inmiddels gerepareerd en wij hebben ondanks de regn mooie grotten bezocht.
Vandaag hebben we beter weer en hebben we heerlijk in de zon gezeten. We hebben Wim en Tilly op de borrel gehad.
Nu zijn we aan een rustige zaterdagavond toe.