Vanuit een zonnig Fez
Door: hn de Gier
Blijf op de hoogte en volg John en Joke
24 Maart 2014 | Marokko, Chefchaouene
Maandagochtend gaan we vroeg op pad, terug naar Oued Laou, om proberen de pinpas te bemachtigen. In plaats van klimmen, rijden we veel naar beneden, waardoor we om half tien al bij het bankgebouw zijn.
Ik ben gewapend met mijn paspoort en met een kopie van mijn pinpas. De beambte doet niet moeilijk, maakt van binnen uit het apparaat open en komt zowaar met mijn pinpas in zijn hand aanlopen. Ik kan hem wel zoenen, maar ik heb dit voor mij gehouden. Er is een kopie van mijn paspoort gemaakt en binnen no time krijg ik mijn pinpas terug.
Ik ben meteen maar geld gaan pinnen, want hier weet ik dat ik mijn pas terug krijg, als het weer fout gaat.
Ik pinnen, maar nee hoor geen geld. Daarna nog een keer geprobeerd samen met de beveiliger van de bank, maar nee hoor, geen geld vanwege “disconnection”.
Bekijk het verder maar, met je geld!
Later hoor ik van een reisgenoot, wat het probleem kan zijn. Ik heb mijn pinpas altijd probleemloos gebruikt. Ik weet dus niet, dat ik op onze pinpassen Europadekking heb, waardoor onze pinpassen in Marokko niet werken. Ik moet dus eerst werelddekking aanvragen voor de pinpassen. Ik heb dit inmiddels via de computer gedaan en vandaag het eerste geld uit een Marokkaanse muur gehaald.
We zijn verder via de kustweg naar Al Hoceima gereden. We komen zowaar als tweede op de plaats van bestemming. Een reisgenoot staat keurig langs de kant van de weg te wachten, omdat hi de vermeende overnachtingsplaats niet op mag.
Samen rijden we naar de eindbestemming van mijn TomTom. Daar staat een Fransman met zijn camper langs de stoeprand. Er zijn daar meerdere parkeerplekken haaks op het trottoir, maar hij vertikt het om zijn camper te verplaatsen en zegt, dat je van de politie alleen langs het trottoir mag parkeren. Een bewaker van het haventerrein steunt hem daarin. Wat moet ik nou met mijn gezelschap??? Ze wijzen mij op een grote parkeerplaats boven in de stad. Ik snap niet, waar dat ligt, ik snap niet, hoe we daar moeten komen en ik snap niet, hoe ik dat met de nog afwezige reisgenoten moet organiseren.
Dan komt er een politie auto uit de “hemel” fietsen. Een andere bewaker spreekt ze aan. Ik ga er meteen naar toe, ik ben heel lief en beleefd tegen de agenten en we krijgen alle ruimte van ze om met het hele gezelschap ( negentien campers en twee caravans) haaks op de stoep te parkeren en te overnachten.
De jonge bewakers zien meteen winst. Ze smoezen wat met elkaar en vragen 10 dirham per camper.
Als ik in goed Nederlands duidelijk maak, dat dit veel te veel is, zakt hun prijs naar vijf dirham.
Mijn laatste bod is, dat ze op kunnen donderen, dat ze geen geld krijgen, maar een paar blikjes bier.
Hiermee is de deal tot hun grote tevredenheid gesloten.
De vissershaven is een zaligheid! De vis wordt aan wal gebracht en meteen van de avond tot de morgen verkocht, waarbij het een drukte van belang is.
We zijn ’s avonds met de meeste reisgenoten heerlijk vis gaan eten in het visrestaurant aan de haven.
Ik ga de volgende ochtend om acht uur brood halen voor iedereen en als het winkeltje maar niet open gaat en ik op mijn horloge kijk, blijkt het zeven uur te zijn.
We rijden vandaag, dinsdag, langs de kust naar Saidia, waar we op een ruime camping staan. Er komt zelfs warm water uit de douches, de zon schijnt en het leven is verrukkelijk!
Woensdag hebben we met de bus een excursie naar Oudja. De bus is warempel op tijd. Er is een Engels sprekende gids, die vriendelijk is, lacht, maar niks zegt. De baas van de camping gaat mee met wat onduidelijke vriendjes. Dit maakt niets uit, want hij heeft voor een restaurant gezorgd waar heerlijke koffie met gebak wordt genuttigd en later ergens anders een prima warme lunch.
De medina, waar we doorheen lopen, is voor de meesten een belevenis.
Donderdag rijden we door een mooi landschap naar Taouirt. We staan daar bi een “Repos”, dat gesloten is, omdat de eigenaar failliet is.
Er is wel een ventweg naast, maar mogen we daar staan van de politie???
Ik stap op de vlakbij controlerende verkeerspolitie af en ik vraag hun toestemming, om op de ventweg te mogen staan. Ik krijg meteen toestemming en we geven meteen de deelnemerslijst af.
De politieagent komt regelmatig langs, om de voertuigen te controleren. Ik krig zelfs van hem zijn telefoonnummer, dat ik bij calamiteiten moet bellen.
Later komen er twee andere agenten in burger met de lijst en met mijn kaartje, dat ik ook heb gegeven. Zij maken mij duidelijk, dat ze het als hun plicht voelen, om over onze veiligheid te waken.
Als ik vrijdagochtend wakker ben, blikt dat we de gehele nacht bewaakt zin door een jeep met twee agenten erin. Hiervoor is een pak echte Hollandse stroopwafels zeker op zijn plaats.
Vrijdag rijden we door het dorre Marokkaanse landschap naar de bergen, waar het groen wordt en waar we tot vijftienhonderd meter klimmen.
We worden daar hartelijk door Aziz ontvangen, die ons allemaal uitnodigt, om bi hem thuis thee
( Maroccan Whiskey) te komen drinken. Ook hier komt de politie vanwege onze veiligheid.
Het is hier veraf van de bewoonde wereld en de enigen, die de stilte verbreken, zijn de straathonden, die zo nodig ’s avonds en ’s nachts moeten blaffen.
Vandaag 22 maart( van harte gefeliciteerd Remy) rijden we naar Fez. Dit is een grote camping, waar voor 20 equipes is gereserveerd, en waarna ik eergisteren heb gebeld met de mededeling, dat we er aan komen.
Dat aankomen klopt, maar verder is het een puinhoop. De camping is praktisch vol. Er staat een grote ACSI groep , er komt een groep van Telemate en er staat een Franse mevrouw,, die gemakkelijk twee plaatsen bezet houdt en geen millimeter wil wijken.
Een van onze medereizigers heeft ( een alleen reizende vrouw) heeft het lef gehad, haar camper naast die van de Franse vrouw te zetten. Dit mens is als een viswijf gillend tekeer gegaan, maar ze vertikt het, om haar camper een halve meter te verplaatsen, om zo ruimte voor zichzelf te creëren.
Tot aan hyperventileren toe heeft ze bij iedereen proberen haar gram te halen. De directie heeft een aanvaardbare oplossing bedacht, waarbij ze de camper toch een halve slag moest draaien. Het probleem is opgelost, maar de vrouw moet waarschijnlijk aan de zuurstof.
Ik kan dus min hart ophalen met ruzie zoeken met Fransen, klagen bij de directie en het tevreden houden van mijn mensen.
Het is inmiddels zeven uur in de avond. Iedereen is rustig en zit in de camper. Wij gaan wat eten en morgen genieten van een excursie naar Fez.
Hartelijke groeten,
Joke en John.
Eindelijk internet, maar geen tijd om foto’s erbij te doen
Ik ben gewapend met mijn paspoort en met een kopie van mijn pinpas. De beambte doet niet moeilijk, maakt van binnen uit het apparaat open en komt zowaar met mijn pinpas in zijn hand aanlopen. Ik kan hem wel zoenen, maar ik heb dit voor mij gehouden. Er is een kopie van mijn paspoort gemaakt en binnen no time krijg ik mijn pinpas terug.
Ik ben meteen maar geld gaan pinnen, want hier weet ik dat ik mijn pas terug krijg, als het weer fout gaat.
Ik pinnen, maar nee hoor geen geld. Daarna nog een keer geprobeerd samen met de beveiliger van de bank, maar nee hoor, geen geld vanwege “disconnection”.
Bekijk het verder maar, met je geld!
Later hoor ik van een reisgenoot, wat het probleem kan zijn. Ik heb mijn pinpas altijd probleemloos gebruikt. Ik weet dus niet, dat ik op onze pinpassen Europadekking heb, waardoor onze pinpassen in Marokko niet werken. Ik moet dus eerst werelddekking aanvragen voor de pinpassen. Ik heb dit inmiddels via de computer gedaan en vandaag het eerste geld uit een Marokkaanse muur gehaald.
We zijn verder via de kustweg naar Al Hoceima gereden. We komen zowaar als tweede op de plaats van bestemming. Een reisgenoot staat keurig langs de kant van de weg te wachten, omdat hi de vermeende overnachtingsplaats niet op mag.
Samen rijden we naar de eindbestemming van mijn TomTom. Daar staat een Fransman met zijn camper langs de stoeprand. Er zijn daar meerdere parkeerplekken haaks op het trottoir, maar hij vertikt het om zijn camper te verplaatsen en zegt, dat je van de politie alleen langs het trottoir mag parkeren. Een bewaker van het haventerrein steunt hem daarin. Wat moet ik nou met mijn gezelschap??? Ze wijzen mij op een grote parkeerplaats boven in de stad. Ik snap niet, waar dat ligt, ik snap niet, hoe we daar moeten komen en ik snap niet, hoe ik dat met de nog afwezige reisgenoten moet organiseren.
Dan komt er een politie auto uit de “hemel” fietsen. Een andere bewaker spreekt ze aan. Ik ga er meteen naar toe, ik ben heel lief en beleefd tegen de agenten en we krijgen alle ruimte van ze om met het hele gezelschap ( negentien campers en twee caravans) haaks op de stoep te parkeren en te overnachten.
De jonge bewakers zien meteen winst. Ze smoezen wat met elkaar en vragen 10 dirham per camper.
Als ik in goed Nederlands duidelijk maak, dat dit veel te veel is, zakt hun prijs naar vijf dirham.
Mijn laatste bod is, dat ze op kunnen donderen, dat ze geen geld krijgen, maar een paar blikjes bier.
Hiermee is de deal tot hun grote tevredenheid gesloten.
De vissershaven is een zaligheid! De vis wordt aan wal gebracht en meteen van de avond tot de morgen verkocht, waarbij het een drukte van belang is.
We zijn ’s avonds met de meeste reisgenoten heerlijk vis gaan eten in het visrestaurant aan de haven.
Ik ga de volgende ochtend om acht uur brood halen voor iedereen en als het winkeltje maar niet open gaat en ik op mijn horloge kijk, blijkt het zeven uur te zijn.
We rijden vandaag, dinsdag, langs de kust naar Saidia, waar we op een ruime camping staan. Er komt zelfs warm water uit de douches, de zon schijnt en het leven is verrukkelijk!
Woensdag hebben we met de bus een excursie naar Oudja. De bus is warempel op tijd. Er is een Engels sprekende gids, die vriendelijk is, lacht, maar niks zegt. De baas van de camping gaat mee met wat onduidelijke vriendjes. Dit maakt niets uit, want hij heeft voor een restaurant gezorgd waar heerlijke koffie met gebak wordt genuttigd en later ergens anders een prima warme lunch.
De medina, waar we doorheen lopen, is voor de meesten een belevenis.
Donderdag rijden we door een mooi landschap naar Taouirt. We staan daar bi een “Repos”, dat gesloten is, omdat de eigenaar failliet is.
Er is wel een ventweg naast, maar mogen we daar staan van de politie???
Ik stap op de vlakbij controlerende verkeerspolitie af en ik vraag hun toestemming, om op de ventweg te mogen staan. Ik krijg meteen toestemming en we geven meteen de deelnemerslijst af.
De politieagent komt regelmatig langs, om de voertuigen te controleren. Ik krig zelfs van hem zijn telefoonnummer, dat ik bij calamiteiten moet bellen.
Later komen er twee andere agenten in burger met de lijst en met mijn kaartje, dat ik ook heb gegeven. Zij maken mij duidelijk, dat ze het als hun plicht voelen, om over onze veiligheid te waken.
Als ik vrijdagochtend wakker ben, blikt dat we de gehele nacht bewaakt zin door een jeep met twee agenten erin. Hiervoor is een pak echte Hollandse stroopwafels zeker op zijn plaats.
Vrijdag rijden we door het dorre Marokkaanse landschap naar de bergen, waar het groen wordt en waar we tot vijftienhonderd meter klimmen.
We worden daar hartelijk door Aziz ontvangen, die ons allemaal uitnodigt, om bi hem thuis thee
( Maroccan Whiskey) te komen drinken. Ook hier komt de politie vanwege onze veiligheid.
Het is hier veraf van de bewoonde wereld en de enigen, die de stilte verbreken, zijn de straathonden, die zo nodig ’s avonds en ’s nachts moeten blaffen.
Vandaag 22 maart( van harte gefeliciteerd Remy) rijden we naar Fez. Dit is een grote camping, waar voor 20 equipes is gereserveerd, en waarna ik eergisteren heb gebeld met de mededeling, dat we er aan komen.
Dat aankomen klopt, maar verder is het een puinhoop. De camping is praktisch vol. Er staat een grote ACSI groep , er komt een groep van Telemate en er staat een Franse mevrouw,, die gemakkelijk twee plaatsen bezet houdt en geen millimeter wil wijken.
Een van onze medereizigers heeft ( een alleen reizende vrouw) heeft het lef gehad, haar camper naast die van de Franse vrouw te zetten. Dit mens is als een viswijf gillend tekeer gegaan, maar ze vertikt het, om haar camper een halve meter te verplaatsen, om zo ruimte voor zichzelf te creëren.
Tot aan hyperventileren toe heeft ze bij iedereen proberen haar gram te halen. De directie heeft een aanvaardbare oplossing bedacht, waarbij ze de camper toch een halve slag moest draaien. Het probleem is opgelost, maar de vrouw moet waarschijnlijk aan de zuurstof.
Ik kan dus min hart ophalen met ruzie zoeken met Fransen, klagen bij de directie en het tevreden houden van mijn mensen.
Het is inmiddels zeven uur in de avond. Iedereen is rustig en zit in de camper. Wij gaan wat eten en morgen genieten van een excursie naar Fez.
Hartelijke groeten,
Joke en John.
Eindelijk internet, maar geen tijd om foto’s erbij te doen
-
24 Maart 2014 - 20:31
Theo:
leuk verslag. Voel af en toe plaatsvervangend de spanning bij mij oplopen.... -
24 Maart 2014 - 22:16
Lida En Dirk:
Bewonderingswaardig hoe jij, John, met geduld regelt, onderhandelt, communiceert en ogenschijnlijk dus rustig blijft. Je hebt toch al veel ervaring en een maatje op de achtergrond, waardoor je je staande houdt. Ook lezen we hoe jullie weten te genieten van het land en het leven. Ik, Dirk, ben jaloers op het avontuurlijke van jullie reis door het Marokko.
Wij hebben hier zojuist de verkiezingen achter de rug, die in het teken stond van ... je raad het al, Geert Wilders en 'Weg Marokkanen'.
Verder zitten we midden in de belegerde stad Den Haag, vanwege de G7 en de nucleaire top.
in de familie hadden we een bijzonder feest. Onze zoon Cris en schoondochter Linda zijn vorig jaar stiekem getrouwd en vierden dit afgelopen zaterdag in de Bieb.
Nog veel genoegen en verder een voorspoedige reis in goede gezondheid.
Tot ziens en liefs van Lida en Dirk -
25 Maart 2014 - 00:21
Nans :
Eindelijk weer eens verslag. En weet je wie er nog jarig was d'n 22e? (als je dan toch bezig bent!). Liefs voor beiden, toenoggis. N -
25 Maart 2014 - 09:49
Carry:
Dag Joke en John,
Lees jullie berichtjes met veel plezier. Hartelijke groet, Carry -
25 Maart 2014 - 11:15
Jacqueline:
Oh John, geniet weer van je reisverslag, gelukkig heb je ook je betaalpas weer!
Goede reis verder, liefs van ons. -
26 Maart 2014 - 10:03
Mary:
Hallo Joke en John,
Wat een reis. Ik geniet een beetje mee. Leuk om de verslagen te lezen. Eindelijk zon, zon en nog een zon.
Ik blijf jullie volgen. Veel plezier nog. groetjes Mary -
27 Maart 2014 - 16:30
Kees En Neeltje Vinkesteijn:
Leuk al je verslagen ik ben weer helemaal terug, heel veel plezier met z'n allen.
O ja Joke we zijn in Albir in het restaurant Romania op jou advies gaan eten, een zeer goed advies.
Dank jullie wel, lieve groeten van ons Kees en Neeltje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
