In een week van Boedapest naar Turkije

Zaterdagochtend is men om zeven uur al druk bezig, het lijkt wel een angst om te laat op de volgende camping te arriveren. De route is grotendeels vierbaans en we komen in de loop van de middag in Baile Lipova aan. De weg in het dorp is afgesloten wegens graafwerkzaamheden, maar er blijft altijd wel een gaatje en hobbelkeien voor ons over.
Alleen in de kastjes hobbelt alles naar een andere plek.
Op de camping vieren we meteen de verjaardag van Huub met een borrel, dit is goed voor het groepsproces.
Zondag rijden we naar camping “De oude wilg”, gerund door, Manette, een vriendelijke Nederlandse vrouw. De camping ligt landelijk en ziet er goed verzorgd uit. We genieten van de landelijke rust en de lekkere temperatuur. ’s Avonds om zeven uur loopt een kudde koeien voor de camping langs terug naar hun stal. Ik zie twee koeien een poort ingaan en op een splitsing gaat de ene helft rechtsaf en de anderen gaan linksaf. De meesten lopen op hun eigen houtje door, maar een paar koeien en een paard lopen niet mee, ze blijven staan grazen. Dan gaat er een poort open en één voor één verdwijnen ze naar binnen. Zo vindt iedere koe de eigen weg naar zijn “thuis”.
Maandag hebben we met de Manette als gids een excursie naar Sibiu. We gaan op haar aanraden met de boemeltrein, hetgeen een aparte ervaring op zich is.
Buiten de verscheidenheid aan types valt op, dat bij het passeren van een kerkhof alle vrouwen drie kruistekens maken.
We bezichtigen de stad en de schitterende Roemeens orthodoxe basiliek. Ik moet als oude man naar het toilet en als ik in het voorportaal naar de hygiënische toestand van het toilet kijk stoot ik op een verschrikkelijke manier mijn hoofd tegen de bovenbalk van de veel te lage deur.
Toch mag dit de pret niet drukken en na een voortreffelijke maaltijd en wat vrije tijd nemen we de trein terug naar de camping.
We rijden dinsdag naar Boekarest. Ongeveer de helft van de equipes gaat over de “Transfagarasan”, de mooiste weg ter wereld.
Wij nemen de gewone route, die hier en daar hard aan een nieuwe asfalt laag toe is.
Bij aankomst op de camping slaat ons de schrik om het hart, als we de caravandeur open doen. We hebben van Manette vanmorgen een fles bessenlikeur gekregen, om aan de groep te schenken.
Bij aankomst op de camping ligt de bessenlikeur over de caravanvloer en drijft er een deel van een rug kussen in. Joke gaat in de hitte aan het boenen, om de kleffe zooi op te ruimen. Als ze eindelijk klaar is en een keukenkastje open doet, blijkt ook deze vloer onder de zooi te zitten evenals de onderkant van alle flesjes.
Uiteindelijk is Joke nog net in staat, om een hap eten naar binnen te werken, maar daarna wis het kaarsje geheel uitgedoofd.
Woensdag hebben we een mooie excursie gehad door Boekarest met een eerste klas gids.
Een hoogtepunt is het paleis van Ceausesçu, de waanzin ten top. De warme lunch in een restaurant met een antieke tafeldekking mag er ook wezen.
De rondrit door de stad levert nog een probleem op. Er staat een auto dusdanig geparkeerd, dat de bus er niet door kan. Wachten, wachten, politie, politie, na een half uur een sleepwagen en binnen no time wordt dit voor iemand een heel vervelende dag.
Voor ons begint tevens de regentijd. ’s Nachts komt de regen al met bakken naar beneden en als we Bulgarije bereiken, gaan de sluizen weer open.
Op de camping in Dryanovo gaan we de verjaardag vieren van Ton. Hij heeft ons om 5 uur uitgenodigd op de borrel. Om vier uur komen weer hele ladingen regenwater naar beneden. De caravan staat in een plas water, er drijft een slipper onder de caravan door en alle schoenen die netjes buiten staan, zijn drijfnat en met inregenen is er nog verder ongerief.
Om vijf uur regent het nog zachtjes, dus de borrel wordt gehouden onder een veel te klein afdak met druipende plu’s eromheen. Maar gezellig dat het is!!!
’s Avonds mag iedereen met ons mee, om van het eigen geld lekker te dineren. Het eten is voortreffelijk en niet duur. Zo’n groot gezelschap kunnen ze echter niet aan , dus als de eersten het toetje al achter de kiezen hebben, moet mijn gerecht nog komen. Uiteindelijk heb ik ook heerlijk gegeten en kan ik de nacht ingaan, om naar de regen te gaan liggen luisteren.
Vandaag zijn we naar Turkije gereden via een mooie bergroute, waar door de regen en de mist weinig moois van over blijft.
Bij de grens is weer gezeur over mijn hoeveelheid drank, waarbij ik hem echt heb staan knijpen. Reisleider zijn en rondjes geven, maakt weinig indruk. Jullie zitten met zijn tweeën in de auto met veel teveel drank en daarmee is de kous af, want dat mag niet.
Ik heb al mijn zielepoterij uit de kast moeten halen, om toch toestemming te krijgen het land binnen te gaan.
Bij aankomst op de camping krijgt Joke de keukenkastjes boven de gootsteen niet open, maar met vereende krachten lukt het uiteindelijk toch. Dan komt de boosdoener aan het licht. De bodem van de kastjes is er onderuit gezakt en los van de wand geraakt. Twee technische reisgenoten klaren het klusje in een klein kwartier onder hartelijke dankzegging van de reisbegeleider.
We zitten nu dus in Edirne, het terrein staat blank na de stortbuien van vanmiddag en morgen wordt het niet beter.
Echter, eens zal de zon gaan schijnen, maar in de groep staat het zonnige humeur nog steeds als een huis.