Het gewone leven in Spanje gaat door

Ik ben aan het begin van mijn verblijf in Spanje van plan geweest, om regelmatig een update te geven van ons doen en laten hier. Dit is er niet van gekomen door twee factoren:

1.Veel dagen zijn weinig spannend. We hebben logees, we nodigen mensen uit en we gaan iedere dag zwemmen. We wandelen, fietsen en we gaan nogal eens uit eten.

2.Het mooie, zonnige weer nodigt niet uit, om in huis een verslag te gaan schrijven. We hebben in de jaren, dat wij in Spanje komen nog niet eerder zo’n zonnige en droge winter gehad.

Toch geef ik graag een kort overzicht over de voorbije periode, voordat we over drie weken weer naar Nederland vertrekken.

31 januari: Mijn gebit, dat op een ruïne begint te lijken, raakt in verval, waardoor tanden scherpe randjes krijgen. Vandaag wordt het geheel gerestaureerd, waardoor ik weer zonder angst een appel kan eten.

2 februari: Tot het einde van de boulevard gelopen: in totaal 14.000 stappen. Dit is erg vermoeiend, maar voor mij wel een record.

5 februari: We rijden vandaag met vrienden de bloesemtocht. De amandelbomen moeten in bloei staan, wat een paars, roze gloed geeft in het hele dal.

We rijden met een stralende zon langs bergen en dalen. We genieten van de schitterende vergezichten en de witte dorpjes, die tegen de bergwand geplakt lijken.

We moeten de amandelbloesem met een kaarsje zoeken, maar met een lekkere maaltijd op een zonnig terras kan dit de pret niet drukken.

We hebben om 5 uur een afspraak op een terras met Marcel Captein en zijn vrouw. Marcel is de eerste baas van Remy bij MediaMarkt. Marcel heeft de hele groei van MediaMarkt meegemaakt,maar hij heeft desondanks nog een goed contact met Remy.

8 februari: Ik fiets vandaag met zwager Wim naar La Cala.

We rijden een stuk om. We rijden dan rustig langs de sinaasappel- boomgaarden. La Cala is een rustige, kleinschalige badplaats met een breed zandstrand. De zon en een lekker kopje koffie is genoeg, om ons te laten genieten. De terugweg gaat langs de boulevards en het oude centrum van Benidorm. Zon, zee en de levendige boulevard zijn de ingrediënten, om ons te laten genieten van een heerlijke lunch.

10 februari: We verzamelen met ongeveer twaalf man bij het WOK restaurant. De vrienden Jos en Theo vieren hun verjaardag. Het is er groot en afgeladen met eters. Enige mensen staan buiten te wachten, omdat het binnen vol is. Er is gelukkig gereserveerd en het personeel heeft met tafels en stoelen moeten schuiven, om een plekje voor ons in orde te maken.

We hebben uitgebreid en heerlijk gegeten. We wandelen na afloop naar huis, om de overvloedige maaltijd sneller te verteren.

13 februari: We eten met de aanwezige schoonfamilie een overvloedige salade aan de boulevard. Dit doen we om hier de verjaardag van zwager Koos te vieren, die in Nederland 81 jaar is geworden.

16 februari: We rijden aan het einde van de middag naar de luchthaven van Alicante, om Manita en Paul op te halen, die een week bij ons komen logeren. Bij aankomst schrikken we van deze twee doodvermoeide mensen, die we begroeten. We zullen ze de komende week eens lekker tot rust laten komen.

18 februari: We houden ons aan het zondagse schema. We ontbijten eenvoudig. Ik ga naar de kerk en we ontmoeten elkaar samen met veel andere Nederlanders op het terras van Tuta Quanti.

We lopen na de koffie de markt op, waar het razend druk is en je over de hoofden kunt lopen. In het gedrang struikel ik ergens over. Ik kan mijn evenwicht niet bewaren en met het enige houvast van het hoofd van een jongetje beland ik te midden van alle drukte op de grond.

De mensen bij mij in de buurt proberen mij overeind te hijsen en met vereende krachten lukt dit. De bezorgde mensen vragen, hoe het met mijn gaat en of ik mij erg heb bezeerd. Dit valt erg mee en ik hoef niet bij de meneer achter de snoepkraam tot rust te komen. Het jongetje is er ook goed van af gekomen. Ik bied wel mijn verontschuldiging aan, dat ik hem tijdens mijn val heb vastgegrepen. Later blijkt,dat ik gestruikeld ben over een wiel van een boodschappenkarretje ( onzichtbaar door de drukte), dat een meneerachter zich aantrekt.

Paul, de wandelaar, is in de middag na de heerlijke lunch toch nog even naar de vuurtoren gelopen.

20 februari: Manita en ik zijn met de bus naar Benidorm gereden. We hebben over de boulevard gewandeld en via de oude binnenstad naar de punt gelopen, waar vroeger het kasteel heeft gestaan. We hebben ons in het tapas straatje tegoed gegaan aan heerlijke tapas,

We zijn door de binnenstad terug gewandeld naar de bus en we zijn aan het einde van de middag weer thuis.

Joke heeft met Paul in een goed Italiaans restaurant heerlijk gegeten.

21 februari: We gaan lunchen bij La Mezquita in Beniarda. We zitten buiten in de zon tussen de bergen. We eten heerlijke Spaanse gerechten

en we drinken een goed glas wijn.

Ik wil met Paul ook naar de bodega in Xalo. Dit betekent een behoorlijke omweg door de bergen over smalle weggetjes. We genieten wel van de vergezichten, maar nauwelijks van amandelbloesem.

Draaien en keren op smalle weggetjes betekent veel remmen voor de bochten. Het gevolg is, dat er drie man zit te kokhalsen in de auto en nooit meer met me de bergen in gaan.

De bodega is voor Paul als een snoepwinkel. Jammer, dat hij de vele lekkere wijnen aan zich voorbij moet laten gaan.

23 februari: Manita en Paul gaan vandaag als andere mensen naar huis.

Ze zijn heerlijk tot rust gekomen en door de zon lekker bijgekleurd.

26 februari: Ik ben met Jos naar Alicante gereden, om een auto voor Jolanda op te halen. We hebben geluncht in een klein restaurantje, waar de werknemers van de bedrijven in de buurt ook lunchen. We zitten midden in de Spaanse herrie en weverwonderen ons over de variëteitaan ge rechten van vlees en vis, die hier geserveerd worden.

27 februari: Ik ga met Albert naar de oefeninterland kijken van het nationale dames voetbalelftal onder de negentien. Neef Mark Boetekees is als bobo van de KNVB bij dit elftal betrokken.

Ik sta versteld van het goede voetbal van de dames, die Denemarken verslaan.

28 februari: Ik ga met Jos naarFinestrat waar hij probeert zijn auto te verkopen. Al hoewel dit niet lukt, hebben we toch genoten, omdat we in het tapas straatje van heerlijke tapas hebben genoten.

4 maart: Het belooft een gewone zonnige dag te worden, maar dat pakt toch anders uit. Joke en ik zitten ’s avonds op de te lage bank televisie te kijken. Joke heeft slaapthee gedronken en is op de bank in slaap gevallen. Joke slaapt nog, als ik naar bed wil. Ik sta zachtjes op en ik haal de kopjes van de lage tafel. Ik richt me op en draai, om naar de keuken te lopen. Ik verlies daarbij mijn evenwicht en ik val tegen een stoel, tegen de rand van de tafel en ik raak nog een stoel voordat ik languit op de grond lig. Joke wordt wakker van de herrie en de rondvliegende kopjes. Ze schrikt zich een ongeluk en zegt, dat ik moet blijven liggen. Dit is even een overbodig advies, want ik moet even bijkomen van de val. Ik heb wel pijnlijke plekken, maar gelukkig niets gebroken. Ik kan gaan staan, maar alle lust is mij vergaan en ik wil meteen naar bed. Ik ben met een paar paracetamollen toch in slaap gevallen. Ik heb uiteindelijk een behoorlijke schaafplek op mijn rug overgehouden. Ik besef me maar al te goed, dat ik een engeltje op mijn schouder moet hebben gehad, om er zo van af te komen.

Ik snap ook best, dat dit voorval voor Joke een traumatische ervaring is geweest.

6 maart: We zijn naar de haven van Mascarat gereden. Hier liggen de peperdure jachten en alles straalt poenerigheid uit. We drinken wat op een terras, maar dit is toch niet de omgeving waar wij ons thuis voelen.