Een stormachtig begin

Een stormachtig begin:

Joke en ik beleven rustige dagen in Tarifa. We lijken belegen vakantiegangers. Donderdag ga ik in Algeciras de tickets voor de boot halen en boodschappen doen. Geld pinnen, een eitje! Kaart erin, geld eruit, bon eruit en wachten, wachten, maar eer komt nooit een pinpas naar buiten.
Godverr!!! Dit moet mij weer gebeuren, hoe moet dit nu tijdens de reis!? Met mijn vingers alle gleuven betasten, maar het helpt niets. Het scherm voor de volgende klant staat al voor verder gebruik. Ten einde raad gebaar ik een Spanjaard achter mij wat er aan de hand is. De man duwt doodgemoedereerd op een knop en “Hoera!!” mijn pas komt eruit. Duizend bedankjes en het leven gaat weer rustig verder.
Vrijdag komen de laatste reisgenoten aan. We hebben om vier uur een welkomstborrel met een broodmaaltijd. We missen om drie uur nog twee echtparen. Waar kunnen die zijn? Het ene echtpaar komt om even over drieën en van het andere echtpaar hoor ik, ondanks mijn telefoontjes, niets. Ze staan wel om vijf voor vier doodgemoedereerd voor onze neus. “We waren gisterenavond al om zeven uur op de camping, maar de borrel was toch pas om vier uur? Blijheid overheerst, dat de groep compleet is.
Het weer is de laatste dagen al van slag met regen en wind, maar het begint nu de spuigaten uit te lopen met storm en regen.
’s Nachts wordt het helemaal bar en boos. Slagregens, harde storm en onweer teisteren de camping, de caravan en zijn bewoners. Hoe moet dit morgen in godsnaam? Is het allemaal wel verantwoord, om zo weg te gaan? De slaap schiet er stevig bij in en als om zes uur de wekker gaat, zijn we stil, als we ons aankleden.
Het weer is gelukkig wat rustiger geworden en om zeven uur kunnen we dus in colonne richting haven rijden.
Bij de haven treffen we een puinhoop aan. Rijen wachtende auto’s met al dan niet slapende mensen erin. We kunnen nooit allemaal met “onze boot” van acht uur mee. Dan komt het bericht door, dat er vandaag helemaal niet naar Tanger wordt gevaren vanwege de harde wind en de hoge golfslag bij Tanger. Dit wordt dus een dag en misschien wel een nacht aan de haven staan.
Dan komt er een man naar me toe van Juan, Carlos ( de eigenaar van het ticket bureau).
“Er wordt vandaag niet naar Tanger gevaren, maar jullie kunnen wel om 13.00 uur met de boot mee, die naar Ceuta vaart”.
Ik beslis, dat we dit maar moeten doen. Onze hele groep keert om en gaat naar de andere inscheepplaats.
Daar staan we in de rij tot om twaalf uur het inschepen begint. Eén van de reisgenoten staat met zijn caravan vooraan. Bij het inchecken kunnen ze de paspoorten niet vinden. Ze moeten wel doorrijden, maar ze krijgen geen boardingpas en ze worden aan de kade apart gezet.
Ik kom ook aan de beurt, maar ook ik moet wachten. De derde caravanner heeft inmiddels een aanrijding gehad. Een Spaanse Marokkaan is tegen zijn caravan aangereden. De zaak wordt met een schadeformulier afgehandeld.
De boot moet wel vol raken met talloze auto’s, campers en trailers, die er achteruit in worden gereden. Wij caravanners wachten, maar we mogen niet aan boord.
Dan ben ik aan de beurt. Ik moet een grote bocht maken, zodat ik met de achterkant van de caravan richting boot kom te staan.
“Het zal toch niet gebeuren, dat ik achteruit en omhoog met de caravan die boot in moet rijden??? Ja, dat moet dus wel gebeuren! Een man gaat naast mij staan en geeft aanwijzingen, hoe ik moet sturen. Het lukt wonderwel, al hoewel mijn koppelingsplaten na deze manoeuvre niet nieuw meer zijn.
Na mij zijn de twee Kia’s aan de beurt. Begeleid door rook en stank komen ze ook boven.
Eén Kia moet dus dinsdag in Casablanca naar de garage voor nieuwe koppelingsplaten.
De overtocht op de overvolle boot gaat goed, al is geprobeerd om mij voor negen euro af te zetten.
Het volgende drama is de grens tussen Ceuta ( Spaanse enclave) en Marokko.
Het is er stervensdruk en allerlei duistere figuren klampen je aan voor hulp en daarna voor veel geld. We gaan in de janboel van volk en auto’s maar in de rij staan. Geduld is een schone zaak! Veel reisgenoten worden nerveus. Het hoogtepunt is,, als de man van de aanrijding, de koppelingsplaten zijn autopapieren niet kan vinden. Zij zijn in het tumult van de aanrijding ergens achter gebleven. Hoe komt hij de grens over??? Toch een “mannetje” erbij. Uiteindelijk, betaald, betaald en nog een betaald, maar de auto kan worden ingevoerd.
We rijden in de loop van de middag tweehonderd kilometer naar de camping, waar we tegen donker arriveren. De laatsten komen in het donker aan. Ik ben blij, dat iedereen binnen is en de avond geeft wat rust. De avond is voor iedereen erg kort, want iedereen is doodmoe na deze spannende enerverende dag. Iedereen gaat vroeg naar bed, om snel in ‘coma” te geraken.

John.