Vanuit mijn vrieskist in mijn eigen warme bed.

Mijn kamer ligt bezaaid met stapels papier en Joke haar was- en strijkinrichting maakt overuren. De caravan staat voor de deur en ver-wisselt het woestijnzand met behulp de stofzuiger en een sopdoekje voor een frisse geur.
Ik zit hier met heimwee het laatste deel van onze reis te overdenken. We hebben in een week tijd het mooie zomerse weer ingeruild voor de herfst met een winters tintje. De gedachten gaan nog even terug naar het olijvenfeest in Sicilie.
Het is er zondag lekker warm weer, de kinderen zijn in traditionele kleding evenals de dansgroepen, waar wij van genieten. Ik heb maandag tijdens de zes uren wachten aan de haven van Messina buiten het lezen en baaaaalen ook nog wat foto's kunnen schieten.De overnachting dinsdagnacht in Sorento is de laatste nacht met een zomers gevoel. Een mooie zonsondergang en slapen onder de sinaasappelbomen geven het laatste zomerse tintje. Tot je enkels in het water en nat tot op je ziel in Rome is geen slecht begin voor een wintergevoel. In Bologna beginnen we echt de herfst te ruiken en de nevel te zien.
We hebben de zaterdag dat we daar vertrekken een schitterende dag. Het is mooi weer en er is weinig vrachtverkeer op de weg. Ik rijd rustig en geniet van de omgeving.In noord Italie worden we plotseling geconfronteerd met besneeuwde berghellingen, wat een mooi aanzicht geeft met de zon erop.Als ik een sticker koop voor de autobahn in Oostenrijk staan we letterlijk in de sneeuw en het gevoel van wintersportvakantie komt bij ons boven. We bereiken met enige heisa de camping bij Kramsach. Tomtom-Marie houdt er namelijk geen rekening mee, dat ik met een caravan rijd. Gelukkig vraag ik bijtijds de weg en kan een mevrouw mij vertellen, dat ik de ingeslagen weg absoluut niet verder in kan, omdat het veel te smal wordt. Afkoppelen en keren dus.
We komen na 600 km rijden op een schitterende camping aan een meer. De toiletgelegenheid bestaat uit een marmeren privé douche met toilet en wastafelruimte. Dit alles keurig schoon met heerlijke vloerverwarming.
De kinderen hebben een sprookjesjachtige ruimte ( zie foto).
We worden wakker met een koude neus, de thermometer in de caravan geeft 2 graden aan. We kleden ons bibberend aan en we warmen ons aan de kachel. We vertrekken met mist en we rijden al snel in de regen en de mist. Het wordt een sombere, grijze dag met de blik op oneindig en karren maar.
Bij de laatste camping stuurt onze "lieve" Marie ons een woonerf in met een doodlopende straat. Ik kan dus weer lekker oefenen met achteruit rijden en keren. Je moet niet vragen hoe, maar het is gelukt. Bij de verlaten camping komen we bij een bijzondere eigenaar terecht. De man heeft veel gereisd en is een vogelkenner bij uitstek. Hij heeft naast de camping een biotoop aangelegd, waar zelfs de ijsvogel zit. We krijgen ook een driepoot met voederbak bij de caravan, om van de aanvliegende vogels te kunnen genieten tijdens ons ontbijt.
Het vriest 's nachts behoorlijk en Joke heeft echt het gevoel in een vrieskist te liggen. De thermometer geeft een temperatuur van min twee graden aan, dus het is winter.
We zien inderdaad veel vogels af en aan vliegen, voornamelijk koolmeesjes ( het enige vogeltje, dat we herkennen). We gaan dik gekleed nog even naar het biotoop. We zien veel vogelkastjes, veel aangelegde plekken, waar insecten kunnen leven en verder een paar eenden en een zwaan. Voor de overige vogels is het kennelijk te koud en ik heb het gevoel, dat ze ons vanuit een warm plekje uit zitten te lachen. We zijn met bevroren handen en tenen terug naar de caravan gegaan. Ik heb meteen de motor van de auto gestart, want de ramen zijn dik bevroeren en daar houd je vanuit de woestijn geen rekening mee.
Onze eerste gang is maandag naar Soest, daar woont Joke haar vader van negentig jaar en hij heeft zijn belofte gestand gedaan, om tot onze terugkeer te blijven ademhalen.
We willen om vijf uur bij de kleinkinderen zijn, dus we hebben de auto aan de kant gezet en zijn daar holderdebolder naartoe gegaan.
We hebben er heerlijk gegeten en een gezellige avond gehad.Zo lopen we 's avonds om tien uur weer in de vertrouwde omgeving terug naar huis.Het is een vertrouwd gevoel, maar het doet vreemd aan en dat doet het nog steeds. De hartverwarmende ontvangst waar we komen is wel overweldigend, evenals de vele reacties, die we tijdens onze reis hebben ontvangen. Dit maakt het allemaal een stuk gemakkelijker, want we zijn weer thuis bij onze dierbaren en dat zijn jullie allemaal!

Een laatste, haretlijke reisgroet van,

Joke en John de Gier.