Mag Joke nog verder mee?

Als we van Marrakech naar Ouzoud rijden, komen we; langs de plaats Demnate. We rijden hier even om, om daar nar de natuurlijke brug te kijken. De rivier “Oued Lakhdar” heeft zich hier onder de aarde doorgegraven, waaroor de rivier door een soort tunnel stroomt.
We willen dit natuurlijk bekijken. Er staat al een gids klaar, om ons de weg te wijzen.
We willen geen gebruik van hem maken, want we vinden onze eigen weg wel.
We gaan een lange stenen trap af tot onder aan de rivier. Dar liggen grote rotsblokken en het is een kwestie van klimmem en klauteren en je eigen weg zoeken door de tunnel.
De omgeving is sprookjesachtig en Joke wil het, vanwege haar gekwetste enkel, feitelijk hierbij laten. De gids is ons echter achterna gekomen en hij helpt Joke heel voorkomend en hoffelijk van steen tot steen.
Als we een stroompje over moeten, stroopt hij zijn pijpen op, gaat in het water staan en begeleidt Joke van steen tot steen naar de overkant.
Zo lopen we onder langs de rivier de sprookjesachtige tunnel door. Ik loop voorop en de gids kot met Joke achter mij aan.
Kennelijk, ik weet niet waarom, moet Joke op de rug van de gids gaan zitten, om een passage door een stroompje te nemen.
Joke wil op zijn rug klimmen, maar de gids verliest zijn evenwicht en glijdt uit. Hij neemt in zijn val Joke mee, die vreselijk haar hoofd toot tegen een rotsblok en haar hand bezeert bij het breken van har val.
De gids begint gelijk Joke haar hoofd te deppen en te masseren met koud water, om de pijn te verzachten. Twee medereizigers hebben dit tafereel van bovenaf zien gebeuren en zij meenden een bloederig geheel te zien.
Joke heeft behoorlijke hoofdpijn van de tocht overgehouden, maar ze heeft verder haar weg gewoon kunnen vervolgen.
We hebben boven op het terras een lekker glas jus d’orange gedronken, om het leed wat te verzachten n we zijn verder naar de camping gereden.
De camping ligt in de Midden Atlas in een mooie heuvelachtige omgeving.
De camping heet “Zebra” e wordt geleid door een enthousiast Nederlands jong echtpaar. De camping is nog niet gereed, maar ze hebben het prima voor elkaar.
We hebben er ’s avonds met zijn allen, voor eigen rekening, à acht euro de man voortreffelijk gegeten. De koks hebben inheemse Marokkaanse gerechten gekookt, die heerlijk zijn. Er is een frisse salade, lamskoteletten, gevulde en gekruide wortelen en tomaten.
De klap op de vuurpijl is een gerecht uit de tajine met vlees, appeltjes, krenten en ander ondefinieerbaar lekkers. Fruit en koffie toe maken dit voortreffelijke eten compleet.
Ondanks dat we nog eten in de ijskast hebben liggen, gaan we er vanavond weer eten en dat betekent wat voor Joke!!
Vanmorgen zijn we, onder leiding van een gids, naar de één na hoogste waterval van Afrika gelopen. Het is de hoogste waterval van Marokko. De gids geeft veel nuttige informatie onderweg en we lopen een niet toeristische route met mooi zicht op het neerkletterende water.
He is zondag en de waterval is een toeristische trekpleister, dus het wemelt beneden van de mensen. Er zijn veel jongelui, die dansen op getrommel, die door de modder glijden, of het water induiken zonder te kunnen zwemmen. Zo hebben we voor onze ogen een jongen bijna zien verdrinken.
We worden met een boot naar de overkant gezet en we lopen rustig van platform nar platform, om vanuit verschillende hoogten van de waterval te kunnen genieten.
Zo staan we op één van de platforms te kijken en te fotograferen. Ik zie onze hele groep, behalve Joke. Ik kijk nog eens goed tussen alle mensen door, maar ik zie geen Joke. Ook niemand van de andere deelnemers kan Joke ontdekken.
Ik ga naar beneden, één platform lager, om Joke te zoeken. Ik kom wel veel volk tegen, maar geen Joke.
Ik loop weer nar boven, maar niemand heeft Joke gezien. Ik loop snel nar het parkeerterrein, waar de auto’s en d bussen staan, maar ook daar is Joke niet te zien.
Ik ben weer van plan, om helemaal naar beneden te lopen. Ik kom onderweg de eigenaresse van de camping tegen ( Renate) en ik vertel haar mijn verhaal. Terwijl ik naar beneden loop, word ik achterna gelopen door de kokkin van de camping en ze zegt, dat ik bij Renate moet komen. Zij vertelt me, dat Je inmiddels op de camping is gearriveerd.
Gelukkig!!!!
Wat blijkt nu! Onderweg nar boven is er een splitsing, waarbij je rechtdoor naar boven loopt en rechtsaf op nog een platform terecht komt.
Wij zijn naar het platform gelopen en Joke is rechtdoor gelopen en zo de groep kwijt geraakt.
Iedereen is redelijk ongerust geweest en is blij dat Joke weer boven water is.
Ik zal dus niet alleen maar op de andere vrouwen moeten letten, maar ook Joke beter in de gaten moeten houden. Ik ga me daar dan maar op richten.
We gaan morgen in elk geval 385 km rijden naar Fez. We blijven daar een paar dagen, om de steden Fez en Meknes te bezoeken..
Daarna loopt de reis al aardig op zijn eind en daarover bericht ik jullie later.

Een lieve groet,

Joke en John.