De eerste storm lijkt geluwd

De eerste storm lijkt geluwd en dinsdagochtend staat de bus klaar om naar Casablanca te gaan. We bezoeken s ’morgens de Hassan II moskee. Onderweg is alles anders, dan we thuis gewend zijn. Veel mensen lopen, rijden op een aftandse brommer, zitten op een kar met een hitje ervoor, of zitten in de amazonezit op een ezel. Alles is oud, vuil en vies, al hoewel ik wel mensen zie, die de rommel opruimen. Naast de verouderde huizen vallen de krottenwijken op. Hier staat alles op elkaar tussen afval en vuil met golfplaten daken en stenen erop om alles vast te houden. Er staan wel verroeste “schotels” op de meest daken, dus de mensen hebben wel enig bezit. Ik heb wel het idee, dat er een groep kinderen naar school gaan, aan de andere kant zie ik ook elk uur van de dag jongens voetballen. Al met al is het een totaal andere samenleving, dan wij gewend zijn en ik blijf me verbazen en mijn ogen uitkijken. We rijden door een vruchtbaar deel van Marokko. Vrouwen werken op het land, lopen met grote takkenbossen op hun rug, of snijden gras o.i.d. langs de kant van de weg. Mannen werken ook wel, maar minder, of minder opvallend.
De moskee is gigantisch en is een ( verplicht) cadeau van de bevolking ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de koning in 1989. Kosten 800 miljoen euro.
’s Middags zijn we met dezelfde bus naar Rabat gegaan.
We hebben daar eerst het mausoleum van Mohammed V en van Hassan II bezocht.
We zijn daarna door de medina gelopen, waar ieder zijn ogen heeft uitgekeken aan alles, wat er te koop wordt aangboden.
We hebben tenslotte thee en typische Marokkaanse lekkernijen gegeten in het meest bekende café van Rabat. Woensdag zijn we naar een camperplaats gereden in Oualidia.
Woensdagavond hebben we daar in een beroemd visrestaurant gedineerd. Vooraf vissoep, daarna gemengde salade, kreeft, krab en kokkels, daarna tong en dorade en als dessert flensjes. Gisteren hebben we onderweg het stadje Safi bezocht, waar beroemd Marokkaans aardewerk wordt gemaakt. We spreken af op een parkeerplaats vóór het stadje en we gaan in kolonne het stadje in, John voorop. Ik weet de weg, al ben ik nooit helemaal zeker van mezelf.
Er liggen wel grote stenen op de rijbaan, maar ik kan er gemakkelijk tussendoor met de anderen achter mij aan. Ik merk echter al gauw, dat er iets niet goed zit. De mensen, die op de brommer langskomen, schudden van ‘nee”. Ik zie, dat de weg in het midden is opengebroken. Ik kan er misschien wel langs, maar ik neem de gok niet. De “meute” stopt dus en ik geef aan, dat ze moeten keren. Dit is voor de drie caravans wel gedoe, afkoppelen, draaien en weer aankoppelen. Ik ben wel erg blij, dat ik geen meter verder ben gereden, want dan had dat draaien met het opengebroken middenstuk niet gegaan. Dit soort dingen is dus “des Vagebonds”.
Na een bezoek aan de aardewerk ateliers is ieder verder gereden naar Essaouira.
Ik heb de snelweg genomen, die door een mooi landschap gaat, maar ook doordorpjes. Ik houd me keurig aan de snelheid, want overla liggen agenten tussen de bosjes, of staan verdekt opgesteld met een lasergun. Tocjh “kak” je schijnbaar wat in!
In het laatste, uitgestorven dorpje met een brede weg heb ik blijkbaar niet op mijn snelheid gelet. Net buiten het dorp staat er een grote agent op de weg, die mij tot stoppen maant. Ik heb te hard gereden en hij wil mijn autopapieren zien. Ik geef hem kopieën. Hij wil mijn rijbewijs zien, maar dat ligt ook in de caravan. Ik moet 400 dirham boete betalen. Dit is € 40.-. Ik trek als goed Nederlander een narmoedig gezicht en kijk erbij van; “Hoe kun je dit nu maken!”. Ik vraag meteen hoeveel het is
“ sans reçu”. Hij zei; “Geef maar wat!” Hij heeft geluk, want ik heb niet kleiner dan 100 dirham, dus met tien euro zwart geld heeft ook de agent een goede dag.