Zondag naar het politiebureau

Zondagochtend valt er veel te regelen. Joke en ik moeten de komende dagen Jan en Truus bijstaan, de door het ongeluk getroffen mensen.
Ook de groep moet verder.
Ik vraag iemand om voor de komende dagen, waarvoor alles al is besproken, de leiding op zich te nemen en aan een ander vraag ik de betalingen te doen. Joke gaat om half elf met de groep op pad naar de watervallen.
Ik ga om elf uur met Jan en Truus in de auto naar de dertig kilometer terug gelegen politiepost. Jan moet zijn paspoort laten zien, waarvan de gegevens worden overgenomen en hij moet een uitgebreide verklaring afleggen.
Ik vertaal Jan zijn woorden in het Engels en de agent noteert alles.
Alles wordt met de hand opgeschreven, deels in het Frans en deels in het Arabisch. Dit kost een ze van tijd en Jan en Truus voelen zich als misdadigers.
Als alles omslachtig is opgeschreven, dan wordt de inhoud in het Engels voorgelezen. Ik vertaal het dan weer naar het Nederlands.
Als de inhoud juist blijkt, dan worden er handtekeningen gezet.
De agent vraagt daarna aan Truus, of zij dezelfde verklaring heeft als haar man. Zij antwoordt bevestigend. De agent gaat dan het hele verhaal van de man nog een keer helemaal over zitten pennen en wij maar wachten en wachten.
Als Truus haar handtekening heeft gezet, is alles klaar, maar wij kunnen niet weg, want wij moeten met de politie mee naar en copyshop nog eens twintig kilometer terug. Ik moet daar de kopieerkosten betalen en daarna kunnen we terug naar de camping.
Als we terug rijden, komt er een auto achterop, die met de lichten seint. Het blijkt de politieauto en Zakiria vraagt, of ik hem thuis wil brengen.
Ik maak dus nog een flinke omweg en ik beloof hem morgen wat bier op het bureau te komen brengen
We zijn eindelijk om vijf uur terug op de camping en we kunnen nog net een graantje mee pikken van de gezamenlijke borrel, voordat het te koud wordt.
We gaan ’s avonds wel lekker uit eten op de camping, maar Jan en Truus zijn daar feitelijk te moe voor.