Zwarte Zaterdag

We vertrekken zaterdag ochtend in opgewekte stemming richting Ouzoud. We gaan naar een mooie camping met Nederlandse eigenaars bij de hoogste watervallen van Marokko.
De weg is recht en het schiet lekker op. Als de heuvels beginnen gaan de meesten naar de natuurlijke brug in Demnate.
Aan het begin van de middag begint het hard te regenen en het blijft hard regenen.
We zetten onze caravan in de nattigheid op zijn plaats en we nestelen ons behaaglijk rond de tafel. Na een half uurtje komen de twee grote campers binnen, maar daarna blijft het stil.
Om half vier gaat de telefoon en een van de medereizigers meldt, dat er onderweg een zware aanrijding heeft plaats gevonden, waar een van onze deelnemers bij is betrokken.
Er is zware materiële schade, er zijn zwaargewonden, maar onze deelnemers zijn niet zwaargewond.
Ik trek ogenblikkelijk mijn jas en mijn schoenen aan en spring in de auto.
Twintig kilometer terug zie ik al onze campers staan en bij het naderen zie ik ook twee wrakken.
Het is op de plek van het ongeluk vrij chaotisch. Mensen lopen met tassen vol spullen uit de camper te sjouwen, anderen steunen de twee reizigers. De mensen uit de andere auto zijn dan al met de ambulance naar het hospitaal gebracht. Er loopt ook politie van de Gendarmerie Royale en wat ambulance personeel.
Al gauw blijkt, dat de andere personenauto in de regen is geslipt, op de andere weghelft is gekomen en met de zijkant tegen de kampeerbus is gecrasht. De chauffeur heeft hard gereden, is waarschijnlijk met de rechterwielen van het asfalt geraakt, heeft te veel stuur gegeven, om er weer op te komen en is gaan “tollen”.
De bestuurder van deze auto is gewond en de andere twee inzittenden, waaronder een kind van drie jaar, zijn zwaargewond naar het ziekenhuis vervoerd.
Ik stuur als eerste onze medereizigers naar de camping en de inzittenden van de kampeerbus gaan met de ambulance mee naar het ziekenhuis voor nader onderzoek.
Ik begin meteen telefoontjes te plegen met de reeds ingelichte verzekering in Nederland, met de ANWB en met de Nederlandse consul in Marokko.
De agenten meten alles op, maken foto’s en regelen het verkeer in de nog steeds stromende regen.
Ik ben drijfnat en koud, als de agenten ook vertrekken. Ik blijf samen met agent Zakiria, die perfect engels spreekt, achter bij het wrak, dat nog half op de weg staat. Als er nog een late camper langs komt, wordt geprobeerd, om met mijn sleepkabel het wrak naast de weg te zetten, maar dat lukt niet.
Later komt er een kiepauto. Men laat de laadbak zakken, bindt het wrak er met touwen aan,laadbak omhoog, voorwielen van de camper wat van de grond en zo gaat het wrak toch aan de kant.
De vrachtauto sleept ook het andere wrak weg. Ik blijf daarna nat en koud met Zakiria, die voor mijn veiligheid ook moet blijven, in de donker wordende avond in mijn auto achter.
Na een paar telefoontjes krijg ik mijn telefoon niet meer aan de praat. Wel doet mijn Marokkaanse telefoon het, maar daar staan geen telefoonnummers van Joke, de medereizigers en de camping in. Ik kan dus niemand bereiken. Tot overmaat van ramp raakt de accu van mijn auto leeg en krijg ik de motor niet gestart.
Ik zit voortdurend te rillen van de nattigheid en de koude. Ik weet inmiddels, dat de sleepauto uit Marrakech moet komen, zo’n 180 km van het ongeluk verwijderd.
Gedurende het lange wachten halen we de camper verder leeg en forceert Zakiria uit mijn naam de kluis, waar niets in blijkt te zitten. Ik voer verder een zeer persoonlijk gesprek met Zakiria, hetgeen een band smeed.
Nat, koud en rillerig hebben we beiden honger. Ik vind wat chocolade en een bakje yoghurt, dat ik met mijn vinger leeg lik.
De berichten van het kind zijn inmiddels alarmerend, alsmede van de andere inzittende.
Om half tien wordt er op mijn Marokkaanse telefoon gebeld vanuit de camping. Het diner is daar geëindigd en er is eten over, dat ze komen brengen.
Ze zullen ook mijn auto met een kabel starten, zodat er weer wat warmte komt.
We hebben gesmuld van het warme eten en we hebben ook in mijn warme auto wat bij kunnen komen.
Om half elf kwam de depannage met nog een paar agenten en om elf uur was de klus geklaard. Ik heb het rijbewijs van de chauffeur bij Zakiria in moeten leveren en pas na onderzoek en na een uitspraak van de rechter commissaris komt het rijbewijs mogelijk terug en kunnen de mensen van de camper het land verlaten. Daar het oude mensen zijn, is het leed voor hen niet te overzien, als zich daar nog verdere problemen bij voordoen.
Ik rijd in de stikdonker terug naar de camping, waar ik om half twaalf aankom.
De chauffeur en zijn vrouw zijn inmiddels op de camping. Er is in het ziekenhuis niets ernstigs geconstateerd. Mevrouw heeft niets en meneer heeft alleen een flinke bloeduitstorting aan zijn hand. Ze liggen inmiddels op bed in een gehuurde kamer op de camping.
Z komt er toch een einde aan deze “Zwarte Zaterdag”.