Ons vertrek en de heenreis

Het is maandag 23 oktober. Het is lekker weer en ik heb de hele dag de tijd om de auto eens rustig in te pakken.

Na het inladen ga ik behoedzaam verder met het vastclicken van de fietsendrager en het vast zetten van de fietsen, zodat ze er niet af kunnen vallen.

Ik kan in de loop van de middag voldaan mijn auto langs het trottoir parkeren en wachten tot het half vijf is, dan kan ik mijn auto op een afgesloten terrein parkeren.

Als het eenmaal de tijd is en ik rijd naar mijn parkeerplek, slaat de schrik mij om het hart. De fietsen wiebelen als een gek en hellen wel erg ver naar achter.

Op de parkeerplek begroet ik een goede bekende: “Piet”.

Hij heeft verstand van zaken. We kijken met enige bezorgdheid naar de achterover hellende fietsen.

Piet komt al snel met de conclusie: “John, dit gaat zo niet. De hoes over de fietsen geeft teveel weerstand en gaat klapperen. De fietsen en de drager hellen zover achterover, dat ze bij een verkeersdrempel de grond raken en de drager uit zijn vergrendeling kan schieten”. “Je kunt dit risico niet lopen”

Ik begin ontdaan de hoes los te maken en in de autote leggen. Wat de fietsen betreft weet ik geen raad en ik loop mistroostig naar huis.

‘Gelukkig zit ( technische) zwager Koos bij ons.

Koos, even behulpzaam als altijd, stelt voor, om de volgende ochtend zijn fietsendrager op de auto te zetten. Ik ben opgelicht met dit aanbod en ik kan gerust gaan slapen.

Ik meld me de volgende ochtend om acht uur bij Koos, die al snel met zijn fietsendrager op een kar komt aanrijden.

We bekijken nog eens aandachtig de afstand van de fietsendrager en het wegdek en we komen allebei tot de conclusie, dat de afstand groot genoeg is,

om kleine ophogingen in het wegdek ongehinderd te nemen.

We sjorren nog eens goed aan de drager, om de vergrendeling te controleren en beiden concluderen we ,dat het zo toch ook goed moet gaan.

We nemen de gok en we gaan met weinig vertraging in regenachtig weer rijden.

De eerste reisdag wordt gekenmerkt door de bakken regen, weinig zicht en kans op aqua planning.

We komen Parijs ongehinderd door en we bereiken aan het einde van de middag ons hotel te Chartres. We kunnen er helaas niet dineren, maar de receptionist wijst ons de weg naar een ander hotel waar gedineerd kan worden.

Zijn tien minuten lopen, blijkt voor ons bijna een uur te worden. Doorlopen blijkt op enig moment onverantwoord. We keren in het halfduister terug naar onze kamer, waar we nog wel wat te eten voorhanden hebben.

We rijden woensdag naar Limoges en onderweg hebben we regen, regen en nog eens regen. We bereiken een regenachtig Limoges aan het einde van de middag.

We hebben een mooie kamer, we kunnen bij het hotel dineren en we wilen wandelen.

We wandelen door de regen naar de kathedraal. We bewonderen de gebrandschilderde ramen en we genieten van de oorverdovende klanken uit het immense orgel.

Donderdag rijden we, vergezeld door een halve dag regen naar l’Isle en Dodon,

Waar we morgen de hele dag onze vrienden bezoeken.

Bij het dorp laat onze routeplanner ons volkomen in de steek. We rijden rondjes langs de velden. We komen diverse malen op dezelfde weg. We rijden door en we keren weer om, waar we doodziek van worden.

We bereiken uiteindelijk onze B [e-38] B in een straat met vervallen huizen.

We bellen aan bij het opgegeven adres en een alleraardigst mannetje doet open. We lopendoor een armetierige kamer en gaan de trap op.

Onze kamer lijkt uit het begin van de vorige eeuw met bloemetjes behang, met een smal bed maar wel met een goed matras.

Het toilet bevindt zich onder een trap en is roze geverfd. In de badkamer staat een bad voor algemeen gebruik en de vloer ligt vol met kleedjes. Het ziet er oud en rommelig uit, maar we doen het ermee.

We besluiten in het dorp te gaan eten, terwijl het giet van de regen. We hebben onze zinnen gezet op een lekkere pizza. We bereiken druipend het restaurant, maar het blijkt alleen afhaal te zijn.

We lopen verder het kletsnatte, maar verlaten dorp door. We zoeken via Maps een restaurant en we vragen aan een eenling hoe we moeten lopen. We worden niet veel wijzer en we besluiten, om dan maar een meeneem pizza te bestellen.

We geven de bestelling op en dan blijkt, dat we na een half uur terug moeten komen, om de bestelling op te halen. We vinden dit niets in die zeikregen en we gaan maar naar de kamer terug, waar we nog brood met jam hebben gegeten.

Vrijdagochtend rijden we met enig gezoek naar Dorien en Theo. Theo is een oud leerling, die in de jaren zestig bij mij in de klas heeft gezeten. Zij leven

basic op het Franse platteland. Ze hebben hun te grote huis verkocht en van de naastgelegen boer een koeienstal gekocht. Ze wonen in een eenvoudige blokhut op het erf.

Theo is erg handig met hout. Hij vormt zich een beeld, gaat alles berekenen en gaat aan de slag. Een deel van de stal is al omgetoverd tot een fraaie yogaruimte.

We bepraten van alles en nog wat, maar we zijn het meest onder de indruk van hun visie van leven dicht bij de natuur. Ze gebruiken geen gas en elektriciteit. Ze hebben zonnepanelen met een accu en een houtkachel.

Het water komt nog van de boer, terwijl er veel regenwater wordt opgevangen in grote vaten. Later wordt alleen regenwater gebruikt, dat opgeslagen wordt in de gierkelder. We gaan tussen de middag lekker uit eten en we nemen in het aardedonker afscheid van onze vrienden. We rijden terug naar onze slaapplek. Het klinkt gek, maar onze slaapplek heeft iets aandoenlijks en de vervlogen tijden van het interieur heeft iets vertrouwds.

De volgende ochtend staat er weer een eenvoudig ontbijt klaar, dat vol trots

door gastheer Christiaan wordt begeleid.

We rijden op de zonnige zaterdagmorgen naar de Pyreneeën, waar we langs de verkeerde weg en door de verkeerde tunnel een regenachtig Spanje binnenrijden. Benzine, een kop koffie en wat lekkers maken ons enthousiast om verder te rijden.

We komen aan het einde van de middag bij het dorpArbeca, waar ons hostel in het centrum ligt.

De eerste de beste straat gaat steil omhoog en “klap”, daar schiet de drager uit zijn vergrendeling. Een vrouw, die voor een deur staat, kijkt met de schrik in haar ogen. Gelukkig is de vergrendeling niet helemaal los en de fietsen konden weer omhoog in de vergrendeling worden geduwd. Weer een slechte ervaring.

Ik parkeer de auto op een pleintje en ik ga lopend het hostal zoeken. In een kroeg tref ik iemand, die de weg weet.

We checken in, we hebben een mooie schone kamer en tegen de avond gaan we eten in de kroeg annex restaurant.

We hebben er heerlijk gegeten en we hebben goed geslapen. We hebben de volgende ochtend bij het hostel lekker ontbeten.

We gaan een dag krijgen met 120 km per uur rijden, dat moet lekker opschieten.

Dit gebeurt ook tot de benzine aardig begint op te raken te raken.

We kijken op de routeplanner en zien, dat op 1,8 km naast de snelweg een benzinestation ligt. Dit is de moeite waard en we volgen de aangegeven weg.

We rijden veel meer dan de 1,8 km, maar we komen uiteindelijk op de plek van bestemming. Er is echter in geen velden of wegen een benzinepomp te vinden. We rijden, keren en zoeken tevergeefs.

Ik rijd uiteindelijk maar verder het dorp in. Een Spanjaard wijst mij via Google Maps de weg naar een Coöperatieve, waar een benzinepomp staat.

We vinden de pomp, maar onze bankpas wordt niet geaccepteerd.

De routeplanner maakt ons weer dol door ons vruchteloos rondjes te laten rijden door een verlaten industrieterrein.

Bij mij slaat de lichte paniek toe, want straks sta ik zonder benzine in een godverlaten omgeving. Ik gok nog eenmaal de weg naar een BP station en

die is gelukkig open.

Na het tanken gaan we terug naar de snelweg en verdomd vlak voor de snelweg staat een benzinestation.. Di e stomme routeplanner heeft ons gewoon de verkeerde kant opgestuurd.

Ik rijd ernstig opgelucht naar het huis van Jos, waar we vreugdevol worden ontvangen,

Wij hebben er 2.000 km op zitten en we gaan nu tot rust komen en genieten in ons dierbare Spanje.