Lekker koel aan de kust
Door: John de Gier
Blijf op de hoogte en volg John en Joke
14 April 2014 | Marokko, Essaouira
Dag en nacht blijft het heet. We genieten er aan de ene kant van, aan de andere kant neemt het aantal zieke reisgenoten toe. Eén van de reisgenoten heeft al een week lang koorts en diarree.
Hij heeft Joke haar huisapotheek leeggegeten echter zonder resultaat.
We gaan dus in Tafraoute naar de dokter. De wachtkamer is gevuld met mannen en zwartgesluierde vrouwen. Wij zijn na een uur aan de beurt en het valt op, hoe modern de apparatuur is. Er wordt meteen een echo van de buik gemaakt, de bloeddruk wordt opgemeten en we gaan naar de caravan terug met een gezonde dosis medicijnen, die achteraf afdoende hebben gewerkt.
Joke en ik wandelen ’s middags naar het dorp, waar het te warm is, om een poot te verzetten.
Boven de veertig graden vraagt om een terras en een glas jus d’orange. We hebben in de hitte toch wat boodschappen gedaan en we zijn door de palm oase terug naar de camping gewandeld.
Omar heeft tajines met geit en kip gemaakt voor de liefhebbers, waarvan we in de avonduren heerlijk hebben zitten smikkelen. Na het eten hebben we rond het kampvuur gezeten. Wij hebben het niet zo laat gemaakt, maar anderen vonden het te warm, om vroeg naar bed te gaan.
De volgende ochtend willen de mensen douchen, maar de douches zitten op slot en er is geen Omar te bekennen.
We willen brood, maar ook dat is niet door Omar gehaald.
Na lang wachten komt Omar met een slaapdronken kop om de hoek kijken. Als ik iets van zijn late tijdstip van wakker worden zeg, gaat hij meteen weer door het lint en wel op een wijze, die niet normaal is. Uiteindelijk gaat hij vloekend en tierend brood halen. Bij terugkomst blijkt, dat hij onderweg in het dorp heeft gevochten. Het is jammer, maar Omar spoort niet. Even later is hij op zijn fiets weggegaan en we hebben hem niet meer gezien.
Wij gaan om negen uur in colonne van eenentwintig voertuigen naar de “blauwe stenen”, een project van een Fransman, die stukken rots blauw heeft geverfd.
Hierna gaat ieder zijns weegs naar Taroudant. We staan er aan de muur van Palais Salem, een sjiek hotel. Om half zes hebben we een koetstocht van een uur en om half acht hebben we een uitgebreid buffet in het hotel. We krijgen koffie geserveerd onder de palmen naast het zwembad en ondanks de hitte gaan we toch maar naar bed.,
Vrijdag ochtend vertrekken we naar Marrakech. We drinken met anderen tot tweemaal koffie onderweg en we doen boodschappen bij de Marjane supermarkt, waar het weer eten is geblazen.
Op de camping is plaats genoeg voor ons gereserveerd.
Zaterdag hebben we de hele dag onder leiding van een Nederlands sprekende gids een rondleiding door de stad. Het is allemaal mooi en prachtig, maar in een stad slenteren boven de veertig graden ga je gauw zat worden. Om vier uur is de tocht afgelopen en wij blijven op het grote plein wachten op de opbouw, van ’s werelds grootste openlucht restaurant. Om vijf uur komen de karretjes op het lege plein gereden en een uur later kun je in allerlei standjes lekker eten. Om zeven uur worden we weer met de busjes naar de camping gebracht.
Zondag is er een rustdag en twee campers gaan alvast naar Essaouira aan de kust, om de hitte te ontlopen en alvast van de frisse zeelucht te genieten.
Ik heb gevraagd, te bellen over de toestand van de camping, want we hebben in het verleden hier wel meer gereserveerd, waar men dan niets van weet, als je aankomt.
We krijgen in de middag een telefoontje, dat de camping vol is met Fransen en dat ze er niet op mochten. Zij zijn toen doorgereden naar een camperplek in de buurt, maar daar zijn totaal geen voorzieningen.
Ik heb hierover meteen een brief op mijn auto gehangen om de reisgenoten te informeren, maar een camperplaats in plaats van een camping werd mij niet door iedereen in dank afgenomen.
Joke en ik staan maandag om zeven uur op, om de situatie in Essaouira te bekijken en te beslissen wat ons verder te doen staat.
Er zijn toch al enkelen eerder aangekomen en ze staan op de camperplaats. Ik ben doorgereden naar de camping. De slagboom is naar beneden en de camping is leeg.
Er komt een man naar me toe en vertelt, dat de camping vol is, omdat hij voor een groep is gereserveerd. Het blijkt voor een Hollandse groep en als ik de reservering laat zien, gaat de slagboom omhoog en zijn wij van harte welkom. Zo hebben we uiteindelijk een hele camping voor ons alleen.
Wat vervelend leek te worden is uiteindelijk prima afgelopen. Zeker toen we om vijf uur in de middag de laatste Vagebond borrel voor de hele groep hebben geschonken.
Hij heeft Joke haar huisapotheek leeggegeten echter zonder resultaat.
We gaan dus in Tafraoute naar de dokter. De wachtkamer is gevuld met mannen en zwartgesluierde vrouwen. Wij zijn na een uur aan de beurt en het valt op, hoe modern de apparatuur is. Er wordt meteen een echo van de buik gemaakt, de bloeddruk wordt opgemeten en we gaan naar de caravan terug met een gezonde dosis medicijnen, die achteraf afdoende hebben gewerkt.
Joke en ik wandelen ’s middags naar het dorp, waar het te warm is, om een poot te verzetten.
Boven de veertig graden vraagt om een terras en een glas jus d’orange. We hebben in de hitte toch wat boodschappen gedaan en we zijn door de palm oase terug naar de camping gewandeld.
Omar heeft tajines met geit en kip gemaakt voor de liefhebbers, waarvan we in de avonduren heerlijk hebben zitten smikkelen. Na het eten hebben we rond het kampvuur gezeten. Wij hebben het niet zo laat gemaakt, maar anderen vonden het te warm, om vroeg naar bed te gaan.
De volgende ochtend willen de mensen douchen, maar de douches zitten op slot en er is geen Omar te bekennen.
We willen brood, maar ook dat is niet door Omar gehaald.
Na lang wachten komt Omar met een slaapdronken kop om de hoek kijken. Als ik iets van zijn late tijdstip van wakker worden zeg, gaat hij meteen weer door het lint en wel op een wijze, die niet normaal is. Uiteindelijk gaat hij vloekend en tierend brood halen. Bij terugkomst blijkt, dat hij onderweg in het dorp heeft gevochten. Het is jammer, maar Omar spoort niet. Even later is hij op zijn fiets weggegaan en we hebben hem niet meer gezien.
Wij gaan om negen uur in colonne van eenentwintig voertuigen naar de “blauwe stenen”, een project van een Fransman, die stukken rots blauw heeft geverfd.
Hierna gaat ieder zijns weegs naar Taroudant. We staan er aan de muur van Palais Salem, een sjiek hotel. Om half zes hebben we een koetstocht van een uur en om half acht hebben we een uitgebreid buffet in het hotel. We krijgen koffie geserveerd onder de palmen naast het zwembad en ondanks de hitte gaan we toch maar naar bed.,
Vrijdag ochtend vertrekken we naar Marrakech. We drinken met anderen tot tweemaal koffie onderweg en we doen boodschappen bij de Marjane supermarkt, waar het weer eten is geblazen.
Op de camping is plaats genoeg voor ons gereserveerd.
Zaterdag hebben we de hele dag onder leiding van een Nederlands sprekende gids een rondleiding door de stad. Het is allemaal mooi en prachtig, maar in een stad slenteren boven de veertig graden ga je gauw zat worden. Om vier uur is de tocht afgelopen en wij blijven op het grote plein wachten op de opbouw, van ’s werelds grootste openlucht restaurant. Om vijf uur komen de karretjes op het lege plein gereden en een uur later kun je in allerlei standjes lekker eten. Om zeven uur worden we weer met de busjes naar de camping gebracht.
Zondag is er een rustdag en twee campers gaan alvast naar Essaouira aan de kust, om de hitte te ontlopen en alvast van de frisse zeelucht te genieten.
Ik heb gevraagd, te bellen over de toestand van de camping, want we hebben in het verleden hier wel meer gereserveerd, waar men dan niets van weet, als je aankomt.
We krijgen in de middag een telefoontje, dat de camping vol is met Fransen en dat ze er niet op mochten. Zij zijn toen doorgereden naar een camperplek in de buurt, maar daar zijn totaal geen voorzieningen.
Ik heb hierover meteen een brief op mijn auto gehangen om de reisgenoten te informeren, maar een camperplaats in plaats van een camping werd mij niet door iedereen in dank afgenomen.
Joke en ik staan maandag om zeven uur op, om de situatie in Essaouira te bekijken en te beslissen wat ons verder te doen staat.
Er zijn toch al enkelen eerder aangekomen en ze staan op de camperplaats. Ik ben doorgereden naar de camping. De slagboom is naar beneden en de camping is leeg.
Er komt een man naar me toe en vertelt, dat de camping vol is, omdat hij voor een groep is gereserveerd. Het blijkt voor een Hollandse groep en als ik de reservering laat zien, gaat de slagboom omhoog en zijn wij van harte welkom. Zo hebben we uiteindelijk een hele camping voor ons alleen.
Wat vervelend leek te worden is uiteindelijk prima afgelopen. Zeker toen we om vijf uur in de middag de laatste Vagebond borrel voor de hele groep hebben geschonken.
-
14 April 2014 - 23:20
Elzelies En Rob:
Hoi John en Joke, jullie maken wel weer heel veel
mee. Wat een toestanden in Marokko zou je bijna zeggen!! Gelukkig dat het met de camping toch nog goed is afgelopen. Je beschrijvingen geven het gevoel erbij te zijn. Zelfs de toestanden bij Omar komen bekend voor. Succes met de laatste lootjes en een goede reis naar huis. X Elzelies en Rob -
16 April 2014 - 17:16
Bert Zwerver:
John,
Wat een verhalen allemaal.Ik herinner mijn ziekte en de dokter die wij bezocht hebben,een echter ouderwetse dorpsdokter,maar hij gaf mij medicijnen en binnen enkele dagen was mijn probleem opgelost.
Veel sterkte ,ook op het laatste stuk groeten aan Joke en tot ziens van de zomer.
Bert -
17 April 2014 - 11:56
Bing:
Ik lees weer met veel plezier op Witte Donderdag de belevenissen van "jullie bedevaart".
Gaat Joke vandaag nog jouw voeten wassen ? Dit lijkt mij wel nodig bij die hitte !
Staat morgen nog de kruisweg voor alle deelnemers op het programma ?
Deze "stille week" zit er al bijna op, dus op naar het Hoogfeest van Pasen.
Zijn er genoeg eieren voor jullie reisgenoten om te verstoppen ?
Vast wel, want waar kip is, is ei of anders om.
Mede namens Willy wens ik jullie nog veel plezier de laatste dagen in Marokko !
ZALIG PASEN en de hartelijke groeten uit het Haagje. -
21 April 2014 - 11:57
Jos&Willeke:
Leuk weer eens te lezen hoe jullie het maken, voornamelijk heet dus, dan lijkt me het laatste gedeelte langs de kust wel wat aangenamer. Omar had 3 jaar geleden al een kort lontje en tja dit groeit ondanks de hitte dus toch niet. En van de Marokkaanse artsen valt dus nog wat te leren, de medicatie,ik zou het doosje met naam goed bewaren voor een volgende keer. Goede reis nog, groet uit Utreg van Jos&Willeke -
21 April 2014 - 16:53
Hans De Jong:
Lieve mensen,
Even een bericht uit het verre Holland waar het weer redelijk is maar waar je door moet stappen om het niet koud te krijgen (2e paasdag). Leuk John om je verslagen te lezen. Je kan niet alleen goed fietsen en organiseren maar ook mooi schrijven. Je maakt het mee en ik moet zeggen dat ik wel schrik van de hitte en het verhaal van de zieke medereiziger. Je zal het maar hebben. Wel weer mooi dat je goeie artsen hebt die weten waar ze het over hebben. Ik wil ook een keer naar Marokko en dan vooral ook om de steden te bezoeken. Jullie schieten al weer op met de reis begrijp ik maar je moet natuurlijk ok weer terug. Neem de tijd en geniet van alles. Kom vooral heel terug want we rekenen weer op je met spinnen. We zoeken nog wat jonge energie. Je dochter doet natuurlijk haar best maar is geen schijn van jou als het om spinnen gaat. Ze hebben ook alles verbouwd. Een gedoe met soms weinig ruimte en wat rommel maar het viel niet tegen. De spinruimte is oké geworden. John doe ook de groeten aan je meisje en we zien je graag weer heel thuis.
groet,
Hans de Jong
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
