Vaarwel, Marokko!

Het wordt vandaag een spannende dag. We rijden naar Essaouira, maar het telefoontje van gisteren belooft niet veel goeds. “De camping is vol met Fransen en er kan niemand bij.” We komen in het begin van de middag onder een lekker zonnetje in Essaouira aan. Enkele reisgenoten zijn ons al voor en hebben een plek gevonden op de camperplaats.
De camperplaats op zich is mooi, maar er zijn totaal geen voorzieningen.
We gaan voor de zekerheid toch maar even langs de camping, desnoods om ons ongenoegen te uiten.
De slagboom van de camping is naar beneden, maar de camping is geheel verlaten. Als ik het winkeltje op de camping inloop, zegt de man, dat de camping is gereserveerd voor een groep en voor anderen vol is. De enige bewoners zijn de katten, die in de volle vuilnisbakken leven. Ze zijn vies, maar ze halen er toch hun maaltijden uit.
De reservering blijkt voor onze groep te zijn en hiermee valt er weer een druk van mijn schouder.
Ik ga snel de mensen van de camperplek halen en zo hebben we twee dagen een camping voor ons alleen. Alle andere aankomende camperaars worden geweigerd en doorgestuurd.
We hebben om vijf uur de laatste borrel van Vagebond en dit is goed voor de saamhorigheid.
Dinsdag hebben we een rustdag, die gebruikt wordt, om Essaouira te bekijken. Het is een van de leukste vissersplaatsjes van Marokko. Vroeger was het een stadje voor hippies en voor artiesten en deze sfeer ademt het stadje nog steeds uit. Ook de haven, waar de vis aan de wal wordt verkocht is uniek.
We gaan, zoals vanouds, met enkele anderen eerst een heerlijk taartje eten bij onze favoriete patisserie met zijn sfeervolle binnenplaats. Als we weggaan en even later anderen tegen komen, ben ik niet te beroerd, om ook met hen mee te gaan en nog een taartje te eten.
We lopen door de kleurrijke, sfeervolle straatjes, we kijken naar de levendige handel in de haven en we eten garnalen in een van de vele tentjes.
We lopen aan het einde van de middag moe maar voldaan langs de boulevard naar de camping terug.
Ook hier wordt keihard gewerkt, om een moderne badplaats uit de grond te stampen. Er worden woonwijken aangelegd, brede boulevards en allerlei andere voorzieningen.
Woensdag rijden we eerst naar Safi. Dit is een stadje, dat beroemd is vanwege zijn aardewerk.
We komen aan op een parkeerplaats, die feitelijk te klein is. Wij mogen er in elk geval op en tussen de Marokkanen wordt het even vechten geblazen. Eén van onze reizigers verzet zijn camper even, om een andere kleine camper er tussen te laten. Hij vergeet echter zijn camper op de handrem te zetten en dus rijdt de camper langzaam achteruit de voorkant van een camperbusje in. Het is vervelend, want de motorkap is ingedeukt en de zijkant is beschadigd, maar de verzekering moet het verder maar regelen.
We lopen de pottenbakkerswijk door, waar je doodziek wordt van de mannetjes, die je tegen betaling willen gidsen. De werkomstandigheden hier zijn middeleeuws, want er wordt in donkere holen met nauwelijks daglicht en zuurstof geboetseerd en geschilderd.
We komen in de middag aan bij een mooie camperplaats, waar we ’s avonds vis geen eten in een van de beroemdste visrestaurants van Marokko.
We krijgen eerst grote schalen met krab, waarbij de notenkraker een handig stuk gereedschap is.
Daarna komen tong en andere, voor mij onbekende vissoorten, die voortreffelijk smaken.
Donderdag rijden we naar El Jadida. Dit is een badplaats met een oude, ommuurde Portugese wijk, waar een cisterne ( oude wateropslagplaats) in ligt.
We gaan de cisterne en de oude stadsmuur om vier uur bezoeken, maar ik weet bij God niet, waar alles ligt.
Ik ga dus na de lunch als een razende Roeland op zoek. Drie kwartier lopen heen en een half uur lopen terug. Het kost wat tijd, maar ik weet zowel de stadsmuur, als de cisterne te vinden.
Om vier uur lopen we er met een gedeelte van de groep naar toe. We lopen lekker langs de drukte van de boulevard en het strand. Het lijkt wel vakantie, want het is er erg druk met kinderen.
De cisterne is voor iedereen een bezienswaardigheid, mede door de inval van het daglicht.
Ik ga met een petit taxi terug, want ik heb genoeg gelopen.
Vrijdag gaan we naar Mohammedia. We krijgen twee bungalows toegewezen, om tegen betaling warm te douchen. Verder is het sanitair en de camping zo verschrikkelijk verwaarloosd, dat ze zich ervoor zouden moeten schamen. Maar het is nog steeds Marokkaans; Wat kapot is, blijft kapot en wat verwaarloosd is wordt nog verder verwaarloosd. Het zal nog jaren duren, voordat deze mentaliteit is veranderd.
We gaan ’s avonds met een groep vis eten, waarbij ik gefrituurde vissoorten bestel. Het is lekker, maar een hele hap.
Zaterdag gaan we naar de laatste overnachtingsplaats Moulay Bousselham. Wij moeten eerst nogal wat regelen.
In een familierestaurant reserveren we het afscheidsdiner. Vroeger werd dit restaurant door twee zusjes gerund, maar die werken inmiddels in Frankrijk. Ik denk, dat er nu een broer bedient, die geen woord Frans spreekt. Later komt er een ander broer, waar we wel alles mee kunnen bespreken. Oma kookt geholpen door dochters en het blijkt, dat ze een prima maaltijd kunnen serveren.
We gaan daarna op zoek naar Khalid, die de chef van de lagune is en waar we om vier uur met vissersbootjes opgaan, om naar de vogels te kijken.
Dit gaat allemaal naar wens, waarbij we zelfs een grote groep pelikanen zien, die later wegvliegen en tegen het zonlicht een mooie gloed geven.
We hebben om zeven uur het afscheidsdiner, dat voor ons ontroerend is verlopen.
Het meest warm is het lied, waarmee we worden toegezongen en bedankt.
Het blijkt, dat iedereen van de reis, van elkaar en van ons heeft genoten. We nemen ontroerd afscheid van elkaar met het vooruitzicht, dat we in juni een reünie zullen houden.
Zondag gaan we vroeg naar de boot. Het wordt wachten en wachten.
De twee caravans worden in een aparte rij gezet, in de verwachting dat we het eerste de boot op mogen, om zo te kunnen keren. Alles is echter minder waar. Alle auto’s en campers gaan erop, daarna de grote vrachtwagens achteruit en tenslotte zijn wij aan de beurt, om ook achteruit de boot op te gaan. Ik vind het best, ik stap uit en één van de werklui heeft het toen met het zweet op zijn voorhoofd gedaan.
De overtocht verloopt prima en in de zeikregen rijden we naar de camping. We weten tenminste, dat we weer in Europa zijn. Met zijn zessen eten we paella op de camping en sluiten we de Marokko reis waardig af.

Hartelijke groeten,

Joke en John.