Dit is Marokko: afwisselend en heet!

Zaterdag om 5 uur in de middag worden alle stoelen en tafels verzameld en spoedig zit het gezelschap van 39 man in de streep schaduw, dat een gebouwtje bood.
We beginnen met een borreluurtje van Vagebond in een temperatuur van 30 graden.
Er wordt spontaan gezongen onder de klanken van een mondharmonica.
De stemming zit er goed in en om half zeven geeft Joke het sein aan de dames.
De dames hebben een aantal dagen geleden bij Joke een lootje getrokken, waarmee groepjes zijn gevormd, die een Italiaanse maaltijd klaar moeten maken voor de groep.
De dames krijgen nu de gelegenheid, om een half uur hun maaltijd af te maken,
Joke heeft vandaag voor 40 man minestronesoep gemaakt, waar iedereen van smult.
Daarna presenteren de dames hun heerlijkheden.
Er vormt zich al snel een lange rij voor het buffet, maar even later wordt er heerlijk gegeten.
De mensen zullen deze gezamenlijke maaltijd als één van de hoogtepunten van deze reis blijven herinneren.
Na de vaat hebben velen nog tot in de late uurtjes buiten gezeten.
Zondag is iedereen weer vroeg uit de veren. Het is en schitterend weer en we moeten 300 km rijden.
Om acht uur zal er brood worden bezorgd, maar dat gaat op zijn Marokkaans, zodat ik zelf maar een bakker ga zoeken.
We rijden vandaag alleen maar door de bloedhete woestijn, waarbij de temperatuur oploopt tot boven de 34 graden. Ik word er moe en suffig van. De omgeving is weids en leeg, maar daardoor boeiend.
We komen in de middag in het dorp Abaynou. Er zijn thermaal baden één voor de mannen en één voor de vrouwen. Ik sla daar door de hitte te weinig acht op, want in het routeboek staat namelijk, dat we ’s avonds om zeven uur met zijn allen in het bad gaan zwemmen.
Ik vraag daarentegen aan de autochtonen alleen maar, waar de camping Abaynou ligt. Ik ben met nog een mede reiziger en we worden een hobbelig keien pad opgestuurd, waar geen eind aan komt en ik de beroerte heb, dat het smaller en smaller wordt en dat ik niet meer ken keren.
De man met de camper gaat door en die zie ik niet meer terug. Ik er achteraan en inderdaad doemt er een fraaie, uitgestrekte, landelijke camping op van God en alle mensen verlaten.
Dat gezamenlijk zwemmen kan ik wel op mijn buik schrijven, want dat is veel te ver lopen.
Ik zet de caravan met Joke op een schitterende schaduwplek onder de mimosa.
Ik ga echter meteen terug naar de bewoonde wereld met min auto, want geen hond kan deze plek vinden.
In de bewoonde wereld, zie ik twee camperaars, die ik het keien pad op stuur.
Ik blijf in mijn auto zitten wachten op de anderen. Plotseling zie ik in de verte een camper een draaibeweging maken. Ik erop af, bang dat hij zou keren.
Wat zie ik dan tot minstomme verbazing? Hier is ook een camping en daar staat bijna de hele groep op.
Deze mensen naar het einde van de wereld sturen is onzin, dus ben ik de anderen terug gaan halen.
Weg van de mooie plek, maar bi de groep en bij het ( mannen) thermaal bad.
Iedereen ligt voor blei in de schaduw, want het is te heet, om maar een poot te verzetten.
In het thermaal bad krioelt het van het mannelijk geslacht. Het is er bedompt, het water troebel en de vloer smerig.
We mogen om zeven uur gemengd zwemmen, maar als er nog teveel marokkanene in het bad zin, wordt het acht uur.
We zijn uiteindelijk met zin vijven in het warme water van 35 graden geweest. Het enige wat daaraan lekker was, is de douche na afloop.
We hebben verder lekker buiten gezeten en we zin ondanks de warmte toch maar naar bed gegaan.
Als ik vanmorgen wil vertrekken, blijkt de deur van de gasflessenkast naar buiten te wijken door de druk van de gasflessen binnen.
Ik krijg de deur echter met geen mogelijkheid open, wat ik ook doe. Er past namelijk een sleutel op met een pieletje. Nu is het pieltje versleten, dus de sleutel draait rond zonder de sluiting mee te nemen.
Gelukkig is er hulp. Een Marokkaan probeert het met zin eigen sleutel. Een ander heeft een platte tang gehaald. Anderen geven advies :”Het gaat alleen met drie dunne schroevendraaiers”.
Ik houd echter alle mensen tegen, die willen vertrekken, dus ik zeg: “Laat maar, we bekijken het wel op de volgende camping”.
Ik krijg gelukkig onderweg een brainwave, want we hebben reservesleutels. We hebben de sleutels omgewisseld en met het pieletje is da gasflessen kast geopend.
We staan inmiddels pal aan het strand met zon, zee en frisse lucht. Iedereen loopt langs het strand, of op de boulevard.
Ik haal dan min laatste stunt uit. We hebben nog enkele 2 literflessen cola light aan boord. Deze passen echter niet in de koelkast, dus ik wil één fles overgieten in vier halve liter flessen. Even gaat het goed. Dan knip ik te hard in de fles, de fles vliegt uit mijn handen. Zo vliegt er ruim anderhalve liter cola door de caravan. Alles zit onder de cola en John wordt hartelijk bedankt.
We gaan vanavond weer gezellig met de groep eten, dus dit wordt een mooie afsluiting van een prachtige dag aan het strand.

Hartelijke groeten,

Joke en John.