Wij nemen de regen mee naar de Pyreneeen!

Het is de Eerste Paasdag en de wekker rinkelt vroeg in de ochtend. Ik sta haastig op, terwijl het plenst van de regen. Ik pak de laatste spullen in de caravan en ik hang hem achter de auto. Ik ben om half negen een verzopen kat, maar ik ben wel klaar voor vertrek. We worden uitgezwaaid door de regen, de wind en de buurman vanachter zijn raam.
We rijden door de regen en onder de grauwe wolken naar Parijs.De routeplanner laveert ons perfect via de pereferie op de weg naar Chartres. We trotseren nog een enorme hagelbui en we worden bij de camping door een mager zonnetje verwelkomd.
Het is al over half zes en de camping ziet er leeg en verlaten uit. Een camperaar komt net bij de receptie vandaan, die geslotenlijkt en hij vertrekt in zijn camper. Ik loop ook naar de receptie, waar de deur op slot zit en alles donker en verlaten is. Ik loop teleurgesteld terug naar Joke in de auto. We gaan daar in overleg, wat ons te doen staat. Joke wil wel voor de camping bljven staan en ik wil graag wat comfort met elektriciteit en een warme douche op een andere camping.
Terwijl we nog druk in overleg zijn, komt er een auto met een Frans kenteken aangereden, waaruit iemand stapt, die in de richting van de receptie loopt. Ik volg de man met mijn ogen en ik zie ntot mijn stomme verbazing,dat dan de deur open gaat en de man naar binnen gaat. Ik loop er snel achter aan. Nu zitten er een man en een vrouw bij de receptie, alsof ze er al jaren zitten.
De camping blijkt gewoon open en gerustgesteld zoek ik een plaats op de camping. Ik laat met de auto en de caravan diepe sporen in op het z..knatte gras, maar dat kan de pret even niet drukken. Ik nestel me tussen de enkele andere caravan en we kunnen zowaar nog even buiten zitten in een mager,maar kil zonnetje.
's Avonds krijg ik mijn eerste teleurstelling, want ik ben de opladers van mijn fototoestellen vergeten, dus ik kan spoedig geen foto meer maken.
We slapen wel lekker en we worden zowaar door een zonnetje gewekt.
Bij het vertrek bljkt, dat we nog niet alle handelingen, voor een goed vertrek, hebben geautomatiseerd.
Als ik wegrijd, ben ik vergeten het snoer uit de elektriciteitspaal te halen. Ik kom daar gelukkig bijtijds achter, het loopt dus goed af en ik rijd geen paal uit de grond. Als we ons vuil weg brengen, komt er een vrouw buiten adem aangerend, dat we het dakraam van de caravan zijn vergeten te sluiten. We hadden dit echter ook al ontdekt, dus onder hartelijke dankzegging heeft Joke het gesloten. We rijden weg met een heerlijke zon. De temperatuur loopt lekker op en we rijden via de route national over rustige wegen door een schitterend, afwisselend landschap.
We zijn om drie uur op een mooie camping bij "Futuroscoop", in de buurt van Poitiers. De zon staat hoog aan de hemel en het is boven de twintig graden. We zitten lekker buiten,we slapen wat, eten buiten en dinken koffie tot aan de zonsondergang.
We slapen deze nacht lang en we zien met een oog open, dat veel medekampeerders al weg zijn.
Na ons vertrek ga ik als eerste op zoek naar een acculader. Deze mogelijkheid wordt me meteen ontnomen, omdat Canon voor elk toestel een ander type accu heeft en een accuoplader dus besteld moet worden.
We hebben vandaag schitterend weer en we genieten elke seconde van het afwisselende landschap. Zo komen we in het begin van de middag in St. Emilion. De camping daar blijkt gesloten, maar de mevrouw belt naar een andere camping. Deze is wel 15 km verder en de routeplanner voert ons over malle weggetjes, maar ook nu komen we op een camping die officieel nog gesloten is, maar waar we toch welkom zijn. De camping ligt in een dal en de ons toegewezen plek is zo zompig, dat de caravan bijna tot aan de assen in de grond zakt. De mover krijgt dan ook al geen greep meer op een wiel.
Met veel gedoe en een blok hout krijgen we de caravan toch uit het zompige gras en ik zet hem maar op het verharde pad. We gaan eerst even in de zon liggen luimen en we gaan daarna met de auto naar St. Emilion. We wandelen door het toeristische stadje en Joke gaat met 5 liter rose aan de haal. We kunnen bij terugkomst nog lekker buiten eten, al begint de lucht wat te betrekken.
Het begint 's nachts dan ook te regenen.
Ik ben de volgende ochtend dan ook weer een natte kat als we klaar zijn voor vertrek. Joke baalt al een tijdje, omdat ondanks de onderhoudsbeurt van de caravan een gaspit niet werkt. Ik zie gelukkig door het regengordijn een auto staan met "chauffage" en de monteur kijkt naar de gaspit, rommelt eraan en het werkt weer.
We rijden vandaag weer in de regen en de kilte over de zuid franse wegen en we zijn om drie uur op de camping in de buurt van Pau. Het is op de camping doodstil. Het is te koud om buiten te zijn. Het regent, dus ik maak mij nuttig met dit verslag.
Manita belt me aan het einde van de dag, dat ze op verzoek buurman Ronald in huis aan het zoeken is naar mijn accu opladers. Wat ik ook voor aanwijzingen geef, ze zijn niet te vinden. Geheel onthutst leg ik de telefoon neer, omdat de opladers niet liggen op de plek, waar ze alleen maar kunnen liggen. Ik ga maar door met dit verslag, al laat het hele gedoe mij niet los. Plots krijg ik een ingeving!
Ik heb twee plastic doosjes in de caravan gezet met elktriciteitsspullen. Ik sta op, pak een doosje uit het kastje en verdomd daar zitten dan toch de opladers in. Ik schaam me kapot, maar op den duur wint toch de blijdschap het en maak ik zowel Manita, als Ronald mijn excuses. We hebben voor morgen een rustdag gepland en ondanks de voorspelling van slecht weer, gaan we naar Lourdes. We zijn nu eenmaal in de buurt, dus we laten ons deze kans niet ontnemn.
Ik hoop het volgene bericht uit een wat warmer en zonniger Spanje te kunnen versturen.
Alle liefs voor jullie allemaal en een hartelijke groet, bij een middag- temperatuur van negen graden, van,

Joke en John.