Dag, Altea! Tot ziens!

Na enige zonnige dagen heb ik de moed weer opgepakt om wat te melden. Er valt wel niet zoveel te melden, want het is niet interessant, dat John languit in het zonnetje ligt te luimen.
Dan toch maar een verzuim goed maken. De vorige week zondag heb ik Joke voorgesteld, om aan de boulevard te gaan ontbijten.
Een simpel ontbijt kost geen drol, dus John heeft een Engels ontbijt laten aanrukken. Een ontbit compleet met eieren, gebakken spek, worst, tomaat en bonen. Dit leek me wel wat, om de zondag mee te beginnen. Ik ben heerlijk in het zonnetje aan mijn ontbijt begonnen. In het begin is het lekker eten geblazen, maar aan het einde is het stouwen geworden. Ik heb de rest van de dag geen last gehad van een lege maag. Pas in de avond was ik klaar, om een lekkere Chinese maaltijd tot me te nemen.
IK wandel regelmatig in de ochtend langs de boulevard. Ik loop stevig door in het zonnetje en ik ben wel anderhalf uur onderweg. Ik vind dan meteen, dat ik een cappuccino met slagroom heb verdiend en als het erg tegenzit wel twee. Ik snap er alleen geen barst van, dat ik ondanks het wandelen niet afval.
Dinsdag hebben we een tocht gemaakt de bergen in naar een stuwmeer. We hebben daar de enige herfstdag voor uitgekozen en je moest echt uit de wind blijven, om een herfstgevoel te vermijden.
Dit gaan we dus nog een keer overdoen.
Eergisterenavond hebben we met zes andere Vagebonders lekker in een Italiaans restaurant gegeten.
Herinneringen ophalen samen met de sterke verhalen schept en band, waar we veel plezier aan beleven. Vandaag hebben we contact gehad met vier andere Vagebonders. De ouwetjes bouwen zo aan een Spaanse kennissen kring.
Gisteren hebben we de caravan weer reisvaardig gemaakt, want we zijn vanmorgen vertrokken.
We hebben, om het af te leren, gisterenavond met twee oud reisgenoten Roemeens gegeten, heerlijk, heerlijk, maar kilootje plus, kilootje plus!
We gaan langs de kust naar het zuiden. Waar we precies terecht komen, weten we nog niet, dus het wordt weer even spannend.
We hebben vanmorgen eerst nog een koffie visite afgelegd, op een camping zestig kilometer zuidelijk.
We rijden nog wat door en als we om 5 uur een camping zien, is die gesloten. de camping, die ons einddoel is, blijkt ook zo dood als een pier.
Dan maar doorrijden, terwijl ik het toch wel zat begin te worden. De redding blijkt nabij, want even verderop komen we een kleine onbekende camping tegen. de baas zegt, dat hij vol is, maar na enig aandringen, maakt hij toch een plaatsje voor ons vrij.
We zitten dus ergens, we weten niet hoe het heet en we weten ook niet, waar het precies is.
desondanks dat, toch de hartelijke groeten van,

Joke en John.

Hartelijke groeten,

Joke en John.