Welkom: storm, storm, storm in Tarifa

De afgelopen vrijdag hebben we, na een goed verzorgd ontbijt, hartelijk afscheid genomen van Lida en Jacques. We rijden in zonnig weer langs de bekende Zuid- Spaanse badplaatsen. Het zal er wel mooi zijn, maar zo bovenop elkaar wonen, is aan ons niet besteed.
Wij zijn weer onderweg, dus het gaat als vanouds! We laten de zonnige omgeving achter ons en we gaan de dreigende bewolking tegemoet. De meest dreigende wolken hangen gelukkig tussen de bergen en als we richting Tarifa rijden, klaart het aan de kust wat op. De opklaringen gaan echter wel gepaard met een stevige toename van de wind.
Op de camping Rio Jara blijkt onze vriend Antonio niet aanwezig. Hij heeft vakantie, maar komt binnenkort weer terug. We zoeken een ruime staanplaats. De caravan staat in de schaduw van de bomen, maar de plek naast ons is leeg en zonnig.
Ik vraag onze Duitse buren, die al jaar en dag op dezelfde plek staan, te helpen de caravan op zijn plaats te duwen. Dit gaat goed, tot het neuswiel van de caravan over mijn, in sandaal gestoken, tenen rijdt. “Au, godver de godver”, dat doet zeer!
Verpleegster Joke is snel ter plaatse om het kwetsuur te bekijken. Ze vreest, dat de grote teen gaat opzwellen en ze spoelt er koud water overheen. De teen ernaast is ontveld en bloedt. Daar gaat dus een pleister op en John moet rustig gaan zitten om te lunchen. Mijn tenen blijken gelukkig niet gebroken. De grote teen gaat goed en de andere teen is ontveld.
We willen ’s middags, ondanks de harde wind, toch wel in de zon gaan zitten. De plek voor ons is volstrekt waardeloos, want je waait daar uit alles, wat je aan hebt.
We moeten dus naar de overkant, waar je in de luwte, achter de muur van een huis kunt zitten.
Vanaf deze redelijk windstille, zonnige plek, komen we tot de conclusie, dat we de caravan op de verkeerde plek hebben gezet.
Dubben geblazen. Jo:” Zullen we hem niet op deze plaats zetten?” “Nee, joh. Het is maar voor een week”. “Toch wel lekker op deze zonnige plek”. ‘Moeten we die mensen weer lastig vallen”.
Heen en weer, heen en weer! Uiteindelijk de poten ingedraaid en met behulp van onze buren en zonder de hulp van mijn tenen blijkt het verplaatsen van de caravan een fluitje van een cent.
“Jullie hebben de mooiste plek van de camping”, krijgen we alsnog van de buurvrouw te horen.
Zaterdag is het “stormdag”. We kunnen in de middag wel in “onze luwte” zitten, maar daarbuiten is het stormachtig en kil.
’s Middags arriveert onze eerste medereiziger met de camper. Het is Jan, die vijfentachtig jaar oud is en alleen reist. Zijn vrouw is overleden en sindsdien campert hij solo.
Jan is een beschaafde, vlotte man, die je ergens in de zeventig schat en dus nog goed mee kan. De nacht is een “stormnacht”, waardoor we regelmatig uit de slaap worden gehouden.
Zondag is het weer “stormdag”. Wij kunnen in de middag achter de caravan zitten, maar Jan kan zijn hoofd niet buiten de deur steken. Antonio is terug van vakantie en onze begroeting is aller hartelijkst.
’s Nachts is het wederom “stormnacht” met alle ellende van dien.
Maandag stormt het voor de afwisseling nog harder dan de voorgaande dagen en als we met de auto naar Tarifa gaan voor boodschappen, zien we onderweg oma en opa met de fiets in de hand tegen de storm opboksen, waarbij oma en opa de verliezers zijn.
Wij gaan eerst aan de koffie, daarna zoeken we de zee op, waar normaal tientallen kite- surfers over de zee scheren. Nu is het stil, alleen een schuim koppende zee komt ons tegemoet.
Ook wij trotseren de storm en wij gaan het pittoreske stadje in. Daarna komen toch de boodschappen voor onze welkomstbijeenkomst aan de beurt.
We kunnen gelukkig ’s middags nog in de zon zitten, want er meldt zich verder nog niemand.
Het wachten is nu op de dag van morgen, want eens moet het toch gaan gebeuren.

Hartelijke groeten,

Joke en John.