Een week langs de Turkse kusten

Het varen op het binnenmeer bij Koycegiz is heerlijk geweest. Dertig graden, lekker windje en kabbelen met een verfrissend drankje doet ons goed.
We gaan zwemmen op zee aan het schildpaddenstrand, waar op het meer schildpadden van wel een meter lengte zwemmen.
Na de verkoelende duik gaan we naar het modderbad. We gaan in de lauwwarme moddersoep staan en we smeren ons helemaal in. Ik ben zo bijdehand, om in de haast een vracht modder in mijn ogen te wrijven. Ik sta weer snel onder de douche, om die troep af te wassen. Anderen laten de klei opdrogen en worden hier jaren jonger door.
Ik ga naar het thermaal bad, waar ik me met de neus dicht in het lauwwarme zwavelwater laat zakken. Of ik er als een jonge god uit ben gekomen, moeten anderen maar beoordelen, maar ik ben hier niet zo zeker van.
’s Avonds inspecteer ik op de camping de toiletten. Daar moet iemand met een bezem en een lading gloor aan te pas komen, wat nooit afdoende zal helpen wegens jarenlang achterstallig onderhoud.
Maandag rijden we naar de Saklikent kloof, waar iedereen lyrisch van is. Met het mooie weer de kloof inwandelen, door het water waden, of raften zijn bezigheden, waarin voor elk wat wils zit.
‘s Avonds in de openlucht genieten we van een lopend buffet met forel, dit is een goede afsluiting van een heerlijke dag.
De dag is echter niet voor iedereen zo succesvol gebleken. Bert heeft grote problemen met zijn Kia. Hij is onderweg moeten stoppen. Zijn auto is naar de garage gesleept en Bert en Lia staan op een Turkse camping in de buurt van de garage. De waterpomp moet vervangen worden en dat kan een paar dagen duren, omdat zo’n pomp hier niet voorradig is. Harry en Inge hebben problemen met hun Volkswagen.
Zij zijn ermee naar een garage gegaan. Het wordt een dure reparatie, die ook niet in een dag geklaard is. Zij kunnen dus morgen niet vertrekken met de groep.
Dinsdag rijden we naar de schilderachtige badplaats Kas. De camping valt niet tegen. ‘s Middags gaan we lekker zwemmen in zee en om vijf uur hebben we een verjaardag borrel.
Woensdag zijn we gaan varen op zee. Het varen is leuk, evenals het zwemmen onderweg en de lunch tussen de middag is niet verkeerd.
Het hoogtepunt van deze dag is echter een bezoek aan het plaatsje Kekova, waar van alles te zien en te bewonderen valt. De kapitein meert echter niet aan, maar vaart het stadje met een noodgang voorbij.
De, ingehuurde, kapitein zegt, dat hij geen permissie heeft om aan te meren en dat het ook niet in zijn opdracht zit.
Windkracht zes tot zeven, maakt de terugtocht tot een soms natte belevenis, maar het geeft wel een bepaalde charme aan het varen op zee. Eenmaal aan de kade komen de problemen. De kapitein wil zijn geld, maar ik wil niet betalen, wegens het leveren van een wanprestatie.
Dit is een langdurig gedoe geworden aan de kade, wat we tegen de zin van de organisator op onze voorwaarden hebben kunnen afwikkelen.
Donderdag gaan we naar Cirali, in de buurt van de eeuwige vlammen. De camping is vervallen met een dichtbegroeid toegangspad. Hier moeten mooie, dure campers langs. Alles gaat niet altijd goed, dus een camper zit onder de krassen van de takken, hetgeen voor alle betrokkenen narigheid betekent.
Er worden daarna takken afgezaagd en boompjes omgezaagd, maar het kwaad is al geschied.
Om zeven uur in de avond gaan we met busjes naar de eeuwige vlammen. Het is flink klimmen in het donker over grote keien en hoge treden. Het blijkt een goede oefening in zweten en opkrikken van de conditie.
De eeuwige vlammen komen zo uit de grond en het geeft een bijzondere sfeer, waardoor er veel jongelui aanwezig zijn.
Vrijdag vertrekken we naar Manavgat. Al snel blijkt iemand met de caravan een binnenbocht te krap heeft genomen en daarmee zijn moover heeft ontwricht. Twee man van het gezelschap hebben in de hitte anderhalf uur liggen kleunen, om het ding er onderuit te slopen. Dus later dan gepland rijdt het spul weer.
We rijden met behulp van ons navigatie systeem, dat in de buurt van de camping een andere route aangeeft, dan het routeboek.
Joke wil de navigatie volgen, wat ik dan braaf doe. We rijden een verlaten gebied in, maar we zien in de verte campers staan, dit geef de burger moed.
Bij het naderen lijkt, dat r een kanaal tussen zit, waarover geen brug te bekennen valt. Wel staat iemand van de groep uitgebreid te zwaaien en ik zwaai hartelijk terug. Als ik naderbij loopt, blijkt echter, dat ze niet staat te zwaaien, maar dat ze de achterkant van haar caravan aan het schoonmaken is.
De camping ligt mooi en is groot en schoon in schril contrast, wat we nogal eens gewend zijn.
De namiddag en vooravond zijn weer voor een verjaardagsborrel, terwijl een naderend onweer aan ons voorbij gaat.
Zaterdag rijden we langs de Turkse toeristenkust. Als ik al die grote resorts zie, heb ik algegeten en gedronken.
Als we de toeristen achter ons laten, komen we op een schitterende bergweg langs de kust. Het schiet niet op, maar het is erg fraai.
In de middag komen we in Anamur. Weer is het een camping aan het strand. ’s Middags genieten we van de zee en ’s avonds genieten we met het hele gezelschap van een Turkse maaltijd, die ‘mama’ van in de tachtig heeft gekookt.
Zondag komen we aan op de mooiste camping van deze reis. Iedereen staat aan zee en maandag is hier een rustdag gepland, waar iedereen hopelijk heerlijk van gaat genieten.