Zee, zon en een bekeuring

Door: John de Gier

30 April 2010 | Marokko, Essaouira

Dinsdagmiddag, terwijl een soort trapezewerker oog in een boom palmbladeren verwijdert, staat een grote bus te ronken om met ons naar Rabat te gaan. Hitte buiten, een koele aircowind over de schedel en een voorbij glijdend landschap brengen ons naar het koninklijk paleis in Rabat.
We kunnen genieten van de hitte dichtbij en van het paleis in de verte.
Na het nemen van foto’s gaan we naar d “Tour de Hassan”. Deze toren is de onvoltooide minaret van de grote Hassan moskee. De bouw is in de twaalfde eeuw begonnen en in de moskee moesten 40.000 gelovigen kunnen bidden. De moskee is nooit afgebouwd en is in 1755 door een aardbeving verwoest.
We gaan daarna naar het door erewachten bewaakte mausoleum van Mohammed V en Hassan II. De inrichting is schitterend en het middelpunt is de graftombe van Mohammed V.
We lopen daarna door de kasba. Het is een heerlijke andere wereld van kleine uitdragerijen en werkplaatsjes. Ik snap het niet, maar iedereen schijnt toch wat te verdienen. Het is smal, rommelig, smoezelig en het is de echte oosterse sfeer, die mij er zo raakt.
We lopen daarna naar de medina met zijn smalle straatjes en witte huisjes met blauwe deuren.
We kijken aan het eind naar benden, waar zowel in de rivier, als in de zee de jongens zich vermaken. Dit soort vermaak is uiteraard niet voor de meisjes weggelegd.
De bus brengt ons aan het einde van de middag over een schitterende kustweg terug naar de camping
De volgende ochtend rijden we in colonne naar Cassablanca, waar we de Hassan II-moskee onder leiding van en uiterst charmante gids bezoeken.
De moskee is in 1989 gebouwd ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van koning Hassan II. Dit magnifieke complex heeft een bibliotheek, museum, koranschool, stoombaden en conferentiefaciliteiten. De moskee, met schuifdak, biedt plaats aan 20.000 gelovigen, terwijl er op het voorplein nog eens 80.000 kunnen bidden. Er zijn de beste materialen gebruikt. De koning heeft er geld ingestopt, maar de bevolking zal ook best behoorlijk uitgekleed zijn.
We rijden daarna over de schilderachtige kustweg naar El Jadida, waar we de cisterne ( ondergronds waterbekken) bekijken. We komen aan het einde van de middag in Oualidia aan.
Het wordt natuurlijk wel weer de hoogste tijd, dat John in de stress schiet. Dat gebeurt, als de mover het weer eens vertikt. Als ik met de afstandsbediening buiten sta, dan slaat hij uit. Ik reset dan weer, met allerlei gedoe van aan en uit. Het is immers geen doen, om als een soort blinde piloot vanuit de caravan dat ding te manoeuvreren. Ik stop er dan ook mee, ik hang hem weer achter de auto en ik zoek een plek, war ik zo in kan rijden met de caravan erachter. Op lossing van mijn probleem door de dealer; “er moeten andere batterijen in de afstandsbediening”.
Ze denken in Delft zeker, dat ik uit een ei kom, maar dat terzijde.
We gaan ’s avonds naar het beroemdste visrestaurant van de plaats.
In het kort: vissoep, zee-egel uitlepelen, kokkels om uit te slurpen, tong ( ik heb er drie op) en dorade ( gatverr.. , mij teveel graten, doe me dan nog maar een tongetje). Een onbelangrijk toetje toe. Dit is nog eens vis ten!!!
Donderdag rijden we naar Safi, de beroemdste pottenbakkersstad van Marokko. Ik kan eindelijk eens ruzie maken met een Marokkaan. Het is een soort pseudo gids, die ongevraagd met ons mee loopt en van iedereen probeert geld af te troggelen, als ze een foto maken van het pottenbakkersgebeuren. Ik heb hem in goed Nederlands te verstaan gegeven op te rotten. Hij kiest met veel misbaar de enige juiste weg en als ik hem later tegen kom, wisselt hij een vriendelijke blik van verstandhouding uit met mij.
We lunchen in een stil dorp aan een boulevard. Een Marokkaan doet erg vriendelijk en voorkomend naar ons, maar bij het afscheid wil hij graag wijn van mij.
We komen als laatste op de camping en als ik de mover uitprobeer, lijkt hij te werken. Ik wijt het probleem dan ook aan de elektriciteitsdraden, die boven de caravan hingen.
Het is vandaag Koninginnedag. Ik ga met Klaas naar de patisserie om oranje gebak te halen voor de hele groep en voor het personeel van de camping. Voor mij is de koningin echt jarig, want ik heb vier gebakjes op. Ik snap ook niet, dat ik niet afval.
Rond het middaguur gaan we met Klaas en Jelma met mijnauto via de boulevard na de haven van Esaouira en naar de medina.
Ik word bij het eerste het beste kruispunt al aangehouden door een agent. Hij wil mijn autopapieren en mijn rijbewijs zien. Hij is erg correct en vriendelijk, hetgeen ik met mijn houding nog eens aanmoedig.
Het helpt echter weinig, want ik heb een stopbord genegeerd. Hij vertelt met een glimlach, dat mij dat vierhonderd dirham kost ( 40 euro).
Ik klets van alles over de jarige koningin en over holland en vriendschap en ik vraag ook, of we het niet met honderd dirham ( 10 euro)kunnen afmaken.
Dit blijkt wel te kunnen, maar dan zonder betalingsbewijs. Ik geef hem 100 dirham, die hij meteen in zijn mouw schuift. Daarna gaat hij quasi met een pen op mijn papieren schrijven. Ik zeg, dat hij voor mij niets op hoeft te schrijven. Hij maakt mij echter duidelijk, dat hij dat voor zijn chef doet, alsof hij een bon uitschrijft.
Ik ga dus voor alle stopborden helemaal stilstaan, want ze loeren erop, evenals met hun laserguns.
We hebben de geweldige haven bezocht met zijn handel op de kade, de vele grote en kleine boten en de rondscharrelende visserslui.
We hebben ruim de medina bezocht met zijn vele fleurige winkeltjes.
De avond hebben we in de caravan doorgebracht, want de opgestoken zeewind is fris en doet me aan Scheveningen denken.
We blijven nog twee dagen aan de kust en dan trekken we et binnenland in.

Lieve groet,

Joke en John.

01 Mei 2010 - 08:39

Jannie En Arie:

Wat geeft het wat je caravan man denkt, de mooiste vogels komen uit een ei. bedankt voor je verslag, we genieten er elke keer weer van, het maakt je reis nog mooier dan hij al is. Groet van ons, ook naar Jelma, Klaas, Gerda en Ben

01 Mei 2010 - 21:29

Heidi:

Hallo Joke en John,
Je verslagen worden steeds beter. Het is alsof er bij zijn erg leuk hoor. Je problemen met je mover komen me bekend voor, wij hebben ook zo zitten klooje voor dat hij het echt goed deed.We krijgen ook echt zin in vacantie door jullie warm weer verhalen. Groeten Gerrit en Heidi