Gezondheidszorg en black-out
Door: John de Gier
Blijf op de hoogte en volg John en Joke
08 Februari 2016 | Spanje, Altea la Vella
Zo zit je tien dagen in Nederland en voor je het weet, zit je alweer veertien dagen in Spanje.
Het vakantiegevoel ebt weg en maakt plaats voor een andere leefomgeving.
We zitten weer in het dagelijks ritme. De belangrijkste verschillen zijn de zon en de temperatuur.
Naast de rust en het heerlijke weer, worden we ook in onze omgeving geconfronteerd met de ongemakken van het ouder worden.
Goede kennis Kees ( gefingeerde naam) heeft last van zijn prostaat. Het plassen gaat al enige tijd moeilijk en stagneert zelfs. Ik ga met hem naar de Nederlandse huisarts, die hem een katheter in doet. Dit geeft samen met medicijnen niet het gewenste resultaat en er zal een specialist bij moeten komen. Kees en zijn vrouw zijn van plan, om sneller naar Nederland te gaan en daar de specialist te raadplegen.
Nadenkend over de situatie en de verhalen over de medische behandeling in Spanje, doet hem toch besluiten, om zich hier te laten opereren. In deze situatie een eind naar huis rijden en daar dan een specialistische procedure starten, betekent ook lange termijn werk.
Zo zit ik dus een week geleden met Kees in het “Hospital Clinica Benidorm” ,een particulier ziekenhuis. Kees heeft de uroloog gesproken en er zijn afspraken gemaakt voor verdere onderzoeken. We zijn woensdag om acht uur al weer present voor laboratorium onderzoeken en een echo.
Vrijdag vindt er een gesprek plaats met de anesthesist en de chirurg en vandaag, maandag, heeft de opname plaats gevonden en wordt Kees geopereerd.
De kliniek is uiterst modern, heeft een frisse uitstraling en men spreekt er Nederlands, of er is een tolk voorhanden.
Het reclame filmpje in het ziekenhuis geeft aan, dat tachtig procent van de patiënten buitenlanders zijn. De snelheid en effectiviteit van handelen is hier geweldig.
Tenslotte nog een andere, bijzondere ervaring, die we gisteren hebben opgedaan.
Joke en ik zijn door Kees en zijn vrouw uitgenodigd, om op de boulevard een borreltje te drinken. We zitten boven op het terras, als we op de boulevard Jackey zien aankomen. Joke en Kees zijn vrouw kennen Jackey van het koor waar zij beiden opzitten. Jackey is een levenslustige vrouw van zesenzeventig jaar, die permanent in Benidorm woont.
We zwaaien en nodigen Jackey uit, om bij ons te komen zitten.
We hebben het erg gezellig met de nodige gekheid, iets waar zeker Jackey raad mee weet. Jackey drinkt een kopje koffie, een glas rode wijn en eet twee bitterballen. Wij drinken uiteraard onze eigen drankjes. Als het tijd wordt om op te stappen, gaat Kees naar het toilet en gaat Jackey op zijn lege stoel zitten.
Van het ene op het andere moment is Jackey volledig de weg kwijt. Radeloos vraagt ze zich af, waar ze is en hoe ze hier komt. Ze herkent haar eigen tas niet en ze is radeloos. Wij blijven haar vertellen, hoe ze bij ons is gekomen, wat we hebben gedronken en besproken.
Het blijft helemaal vaag bij haar en zelfs de door haar gekochte spullen herkent ze niet.
Terwijl we op haar in blijven praten, begint er iets bij haar te dagen. Ze herkent de omgeving, maar ze weet echt niet, waar ze is en hoe ze er komt.
Heel langzaam komen er enkele flarden terug, maar er blijven veel raadsels.
Op een gegeven ogenblik herkent ze haar autosleutels, maar ze weet niet, waar haar auto geparkeerd staat. Ze heeft dit gelukkig wel eerder aan ons verteld.
We durven haar niet zo met de auto naar huis te laten gaan.
Ik loop met haar mee naar haar auto en Kees gaat op de camping mijn auto halen, om achter ons aan te rijden.
Jackey loopt wel, de omgeving komt bekend voor, maar ze heeft geen benul waar haar auto staat.
Onderweg gaat ze de inhoud van haar tas herinneren. Ze heeft een sjaal voor haar zus gekocht. Als we bij het parkeerterrein aankomen, herkent ze haar eigen auto en het hier en nu begint ook steeds meer te dagen. We wachten tot Koos met mijn auto komt en Jackey vertelt, dat ze jaren terug ook zo’n black out heeft gehad en dat de dokter niets heeft kunnen vinden.
Jackey wil zichzelf bewijzen en zelf terug naar huis rijden. Ze vindt het wel veilig, dat ik naast haar zit. We komen heelhuids bij haar huis aan, waar ze ons hartelijk bedankt.
Kees en ik rijden naar de camping terug met een vreemde ervaring rijker.
Het vakantiegevoel ebt weg en maakt plaats voor een andere leefomgeving.
We zitten weer in het dagelijks ritme. De belangrijkste verschillen zijn de zon en de temperatuur.
Naast de rust en het heerlijke weer, worden we ook in onze omgeving geconfronteerd met de ongemakken van het ouder worden.
Goede kennis Kees ( gefingeerde naam) heeft last van zijn prostaat. Het plassen gaat al enige tijd moeilijk en stagneert zelfs. Ik ga met hem naar de Nederlandse huisarts, die hem een katheter in doet. Dit geeft samen met medicijnen niet het gewenste resultaat en er zal een specialist bij moeten komen. Kees en zijn vrouw zijn van plan, om sneller naar Nederland te gaan en daar de specialist te raadplegen.
Nadenkend over de situatie en de verhalen over de medische behandeling in Spanje, doet hem toch besluiten, om zich hier te laten opereren. In deze situatie een eind naar huis rijden en daar dan een specialistische procedure starten, betekent ook lange termijn werk.
Zo zit ik dus een week geleden met Kees in het “Hospital Clinica Benidorm” ,een particulier ziekenhuis. Kees heeft de uroloog gesproken en er zijn afspraken gemaakt voor verdere onderzoeken. We zijn woensdag om acht uur al weer present voor laboratorium onderzoeken en een echo.
Vrijdag vindt er een gesprek plaats met de anesthesist en de chirurg en vandaag, maandag, heeft de opname plaats gevonden en wordt Kees geopereerd.
De kliniek is uiterst modern, heeft een frisse uitstraling en men spreekt er Nederlands, of er is een tolk voorhanden.
Het reclame filmpje in het ziekenhuis geeft aan, dat tachtig procent van de patiënten buitenlanders zijn. De snelheid en effectiviteit van handelen is hier geweldig.
Tenslotte nog een andere, bijzondere ervaring, die we gisteren hebben opgedaan.
Joke en ik zijn door Kees en zijn vrouw uitgenodigd, om op de boulevard een borreltje te drinken. We zitten boven op het terras, als we op de boulevard Jackey zien aankomen. Joke en Kees zijn vrouw kennen Jackey van het koor waar zij beiden opzitten. Jackey is een levenslustige vrouw van zesenzeventig jaar, die permanent in Benidorm woont.
We zwaaien en nodigen Jackey uit, om bij ons te komen zitten.
We hebben het erg gezellig met de nodige gekheid, iets waar zeker Jackey raad mee weet. Jackey drinkt een kopje koffie, een glas rode wijn en eet twee bitterballen. Wij drinken uiteraard onze eigen drankjes. Als het tijd wordt om op te stappen, gaat Kees naar het toilet en gaat Jackey op zijn lege stoel zitten.
Van het ene op het andere moment is Jackey volledig de weg kwijt. Radeloos vraagt ze zich af, waar ze is en hoe ze hier komt. Ze herkent haar eigen tas niet en ze is radeloos. Wij blijven haar vertellen, hoe ze bij ons is gekomen, wat we hebben gedronken en besproken.
Het blijft helemaal vaag bij haar en zelfs de door haar gekochte spullen herkent ze niet.
Terwijl we op haar in blijven praten, begint er iets bij haar te dagen. Ze herkent de omgeving, maar ze weet echt niet, waar ze is en hoe ze er komt.
Heel langzaam komen er enkele flarden terug, maar er blijven veel raadsels.
Op een gegeven ogenblik herkent ze haar autosleutels, maar ze weet niet, waar haar auto geparkeerd staat. Ze heeft dit gelukkig wel eerder aan ons verteld.
We durven haar niet zo met de auto naar huis te laten gaan.
Ik loop met haar mee naar haar auto en Kees gaat op de camping mijn auto halen, om achter ons aan te rijden.
Jackey loopt wel, de omgeving komt bekend voor, maar ze heeft geen benul waar haar auto staat.
Onderweg gaat ze de inhoud van haar tas herinneren. Ze heeft een sjaal voor haar zus gekocht. Als we bij het parkeerterrein aankomen, herkent ze haar eigen auto en het hier en nu begint ook steeds meer te dagen. We wachten tot Koos met mijn auto komt en Jackey vertelt, dat ze jaren terug ook zo’n black out heeft gehad en dat de dokter niets heeft kunnen vinden.
Jackey wil zichzelf bewijzen en zelf terug naar huis rijden. Ze vindt het wel veilig, dat ik naast haar zit. We komen heelhuids bij haar huis aan, waar ze ons hartelijk bedankt.
Kees en ik rijden naar de camping terug met een vreemde ervaring rijker.
-
08 Februari 2016 - 17:42
Jane Hamstra:
Tjee John, wat een interessant medisch verhaal. Goed om te lezen dat de gezondheidszorg daar prima in orde is. Heb er geen ervaring mee maar je hoort het wel meer van "overwinteraars"
Wens voor jou en Joke dat jullie er persoonlijk geen ervaring zullen opdoen!
Fijn dat jullie nog bij onze moedige Koos op bezoek zijn geweest!
Hier verder alles zijn heerlijk gepensioneerde gangetje. Ronald is druk met allerlei bridgelessen/clubjes en ikzelf heerlijk aan het wandelen! Niet zulke spectaculaire tochten als jij maakt maar ik behelp me maar met Meyendel!
Voor jullie beiden: genieten! -
08 Februari 2016 - 19:05
Dorine:
Oh jeetje! wat zijn we dan ineens fragiel en afhankelijk! Ik kan me er niks bij voorstellen en geloof heilig dat het mij nooooit zal gebeuren... whishfull thinking is dat vrees ik. Natuurlijk zijn de medische mogelijkheden in andere landen dan Nederland net zo goed en soms zelfs beter. Vaak anders dan je gewend bent. Het wordt hoog tijd voor de universele tranlator zoals in startrek dat je elkaar altijd en overal verstaan kan. Het kan vast niet lang meer duren voordat zoiets bestaat dat ook werkelijk handzaam is. Heeft Theo niet zo'n app laten zien voor op je telefoon waarop je gewoon Nl spreekt en het er in het Spaans uitkomt? En die arme Jackey! Je zou je rot schrikken! Gaat mij ook nooit gebeuren! Nooit, nooit, nooit niet! Brrrr je maakt wat mee. Maar... je hebt wel schrijfvoer!
Heel veel plezier maar weer en ik zou het echt nog leuk vinden als jullie op de terugreis (nog niet aan denken) via ons konden rijden. Maar wat niet kan kan niet en wat niet gaat gaat niet.
liefs en vooral een dikke vette knuffel voor Joke. -
09 Februari 2016 - 09:08
Wim Speijk:
Hoi John en joke,
Ik zie een nieuwe functie voor jullie als coördinatoren van de gezondheidszorg op jullie afkomen!!
Veel sterkte en tot over 10 dagen !!! -
12 Februari 2016 - 23:04
Jacky Van Giffen:
nou nou wat een publiciteit op mijn oude dag. Maar wat ben ik achteraf blij dat jullie daar nèt waren.
Hoe zou het gegaan zijn als dat niet het geval was, ik word daar nu eigenlijk pas ongerust over.
Ik hoop echter dat het weer tien jaar duurt, en dan zien we dat dan wel weer. Kom ik in "de week" met als kop
"verwarde oude dame verdwaald op het strand", of misschien zijn jullie er dan ook wel weer.
In ieder geval wil ik jullie nog heel hartelijk bedanken voor de hulp, en hoop dat we elkaar bij mij thuis nog een keer zien. De cava staat koel. Zowiezo Joke volgende vrijdag op het koor. Heerlijk he?
lieve groeten Jacky
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
