Spanje- Nederland- Spanje.

Dan is het vrijdag 4 maart. We vliegen ’s avonds om half acht naar Nederland. Dit gaat allemaal naar wens, tot we op “The Hague- Rotterdam Airport” zijn geland.
Het is tegen twaalven en aardedonker. Er moet ergens een bus staan, maar waar?
We gaan maar aan het lopen. Ik sjouw een rolkoffer en een blauwe tas, terwijl Joke genoeg heeft aan haar rugzak.
Ik ben natuurlijk weer eigenwijs, ik wil het zelf uitzoeken en vooral niets vragen. Het wordt donkerder en stiller om ons heen, dus er gaat iets niet goed. Ik besluit terug te rennen, Joke met de spullen achter latend, om ergens naar een bushalte te informeren.
De eerste de beste taxichauffeur weet het niet, maar na een andere tip zie ik uiteindelijk de bushalte helemaal aan de andere kant.
Ik hol terug en kom met Joke bij de bus aan, die op het punt staat te vertrekken. De chauffeur is een gezellige, ruim besnorde Rotterdammer, waarbij de grappen en grollen over en weer gaan.
We zijn net aan het rijden en Joke vraagt: “Waar is de blauwe tas?” Die heb ik niet meer en in een paniekreactie zeg ik, dat die nog ligt op de plek, waar ik Joke in eerste instantie heb achtergelaten. De chauffeur laat de bus stoppen, we checken uit en ik ren naar de bewuste plek terug.
Daar aangekomen ligt geen tas en ik krijg het benauwde gevoel, dat ik bij het informeren naar de bushalte de tas nog bij me had. De tas moet dus in de bus liggen!
Ik loop terug naar de halte. Bus weg, tas weg! We wachten maar en wellicht ligt de tas aan het eindpunt.
Daar komt de volgende bus! Tot onze verbazing is het de bus met de besnorde chauffeur. Ik zie meteen de blauwe tas voor de voorstoelen liggen, de chauffeur had de tas nog niet eens opgemerkt. Een pak van mijn hart, de tas is terug en met het openbaar vervoer naar huis zal ook wel goed komen.
Zaterdag groot feest, mijn middelste broer wordt vijfenzestig. We vieren het in een mooie locatie met een verrukkelijke lunch, waarbij de wijn rijkelijk vloeit en waar we sinds lange tijd de hele familie weer eens bij elkaar hebben gezien.
Zondag is de CPC! De City- Pier- City loop is een jaarlijks hardloop festijn in Den Haag, waar veertigduizend mensen aan deel nemen. We gaan eerst de drie kleinkinderen aanmoedigen, die tweeëneenhalve kilometer hardlopen. Ze laten op het modderige Malieveld, waar je tot je enkels in de modder zakt, trots hun behaalde medailles zien.
Daarna moedig ik dochter Manita aan, die voor haar doen een wereldtijd heeft gelopen met 54 minuten op de tien kilometer.
Alles gaat bij ons gelukkig in voorspoed, waar we erg dankbaar voor zijn. We zijn de vorige week wel geconfronteerd met het overlijden van goed vriend Koos de Groot, terwijl we thans het plotselinge overlijden van een kennis van negenenvijftig jaar meemaken. We realiseren ons wel, dat in onze levensfase dierbaren afscheid van het leven zullen nemen.
Het leven echter gaat door, zeker bij de jongere generatie. We gaan zaterdag naar het voetbal kijken van onze kleinzoon Joel. Ik zal de uitslag niet verraden, maar opa is trots op de prestaties van zijn kleinzoon.
Zondag is de verjaardag van kleinzoon Koen, die negen jaar is geworden. Het is vandaag zijn grote mensen feest, waarbij de oma’s, de opa’s, ooms, tantes en vrienden aanwezig zijn.
Wij zijn weer een week echt thuis geweest en Spanje ligt dan ver achter ons. We hebben praktisch meteen het gevoel, dat we niet zijn weggeweest.
Dinsdag vliegen we weer voor dag en dauw terug naar Allicante.
We komen weer in de zon en in de warmte! We weten weer, waarom we in Spanje zijn en binnen een paar uur ligt ons verblijf in Nederland weer ook weer ver achter ons.