als reisbegeleider naar Turkije en Griekenland
Door: John de Gier
Blijf op de hoogte en volg John en Joke
24 September 2012 | Turkije, Akçakıl
Akcakill, 24 september 2012.
Ik zit in het duister voor de caravan en ik wil via de Wi-Fi naar jullie mailen. Alles zou het moeten doen, maar niets werkt. Ik maak dit verslag maar als word document, dan kan ik het later als bijlage verzenden. Daar ik niet bij mijn mail kan, weet ik niet precies, waar ik gebleven ben.
Ik start dus maar in Cirali, waar we ’s avonds de eeuwige vlammen hebben bezocht. Ik moest een busje huren, maar er kwam en buurman, die ons wel met de tractor en een aanhangwagen wilde vervoeren.Dit is een groot spektakel geworden. Je snapt wel; “Ik heb mijn wagen volgeladen vol met oude wijven”, galmend over de Turkse dreven. De tocht zelf naar de vlammen was voor sommigen erg zwaar. Honderdvijftig meter klimmen over treden bestaande uit hobbelige keien met soms een hoogte van 40 cm.
Maar de vlammen, zo in het donker uit de grond zien komen, is een fraai schouwspel en de moeite van het klimmen alleszins waard.
Vrijdag gaan we welgemoed op weg. Buiten is het boven de dertig graden, maar de airco in de auto houdt het aangenaam.
In de middag ga ik tanken ( een liter benzine kost ruim over de twee euro).
Als de bediende klaar is en hij de klep wil sluiten, zeg ik:”Hé maat, dat gaat zo maar niet. Je hebt de dop eraf gedraaid en die moet je er eerst weer opzetten”. De man zoekt de dop, maar hij kan hem nergens vinden. Joke en ik zoeken mee en als we bijna het hele tankstation hebben afgezocht, hebben we nog steeds geen dop. Ik vertik het om te betalen, zolang die dop niet terug is. De baas komt erbij, het overige personeel komt erbij, maar dat brengt geen dop boven water.
Men besluit de video opnames af te draaien, om te kijken, hoe alles is gegaan. Een medewerker zit ruim een half uur met een telefoon aan zijn oor instructies op te volgen, om het ding aan de praat te krijgen. Later krijg ik de telefoon met een man uit Antalya, die onderweg is, om te helpen. Wij hebben inmiddels thee gekregen en wachten en wachten.
We worden plotseling, na ruim een uur, groepen en we krijgen de beelde3n duidelijk te zien. Wat blijkt:”Er heeft nooit een dop opgezeten”. De pompbediende uit Kas heeft de dop er wel afgedraaid, maar er nooit meer opgedraaid.IK heb excuses gemaakt en snel betaald. Ze hebben er een stuk plastic over gespannen en ik kon verder. Ik vind zonder dop rijden niets. Ik stop dus bij de eerste de beste autohandel. Hij heeft ook niets, maar hij wijst wel de weg naar een garage. Daar komt een monteur naar buiten en bekijkt het probleem.
Hij stapt meteen in zijn auto en hij rijdt ons voor naar een automaterialen handel, die de dop wel heeft. Ik rijd ontspannen nar de camping, waar ik als laatste aankom.
Ik zet met de mover ( Ik hoef dan niet te duwen) de caravan op zijn plek en als hij bijna staat, vertikt plotseling de mover het. Pappie zweten, boekje erbij, accu ontkoppelen, zekering schoonmaken en hij doet het weer.
De volgende ochtend bij het vertrek vertikt de mover het weer. Ondanks het verschillende malen afwerken van het ritueel, blijf de mover weigeren. Pappie, vroeg in de morgen nog harder zweten dan gisteren.
Plots zie ik, dat een klemmetje niet goed meer vast zit aan een draadje. Ik heb het klemmetje eraf gerukt en de draad om de accu gedaan. De mover doet het en wij kunnen als laatste vertrekken.Als ik de caravan wil verplaatsen, blokkeert hij en lipt de draairol door op de band. Pappie schelden en schelden.Ik kom er in een helder ogenblik achter, dat ik door alle commotie vergeten ben de poten in te draaien. Dus, poten indraaien en hop, op weg.
We komen in de middag bij een leuke camping aan het strand, waar oma voor ons tegen een geringe vergoeding Turks gaat koken, We hebben er met bijna de hele club heerlijk gegeten.
Zondag zijn we langs Antalya, over een schitterende bergachtige kustweg naar het zuiden gereden. We zien onderweg veel bananen plantages en eenvoudige dorpjes. Heerlijk, weer weg van dat toeristische gedoe.
We zijn gisteren op deze mooie camping aan de kust aangekomen. We hebben vandaag een rustdag en wat we morgen gaan doen, schrijf ik in het volgende verslag.
Hartelijke groeten,
Joke en John
Ik zit in het duister voor de caravan en ik wil via de Wi-Fi naar jullie mailen. Alles zou het moeten doen, maar niets werkt. Ik maak dit verslag maar als word document, dan kan ik het later als bijlage verzenden. Daar ik niet bij mijn mail kan, weet ik niet precies, waar ik gebleven ben.
Ik start dus maar in Cirali, waar we ’s avonds de eeuwige vlammen hebben bezocht. Ik moest een busje huren, maar er kwam en buurman, die ons wel met de tractor en een aanhangwagen wilde vervoeren.Dit is een groot spektakel geworden. Je snapt wel; “Ik heb mijn wagen volgeladen vol met oude wijven”, galmend over de Turkse dreven. De tocht zelf naar de vlammen was voor sommigen erg zwaar. Honderdvijftig meter klimmen over treden bestaande uit hobbelige keien met soms een hoogte van 40 cm.
Maar de vlammen, zo in het donker uit de grond zien komen, is een fraai schouwspel en de moeite van het klimmen alleszins waard.
Vrijdag gaan we welgemoed op weg. Buiten is het boven de dertig graden, maar de airco in de auto houdt het aangenaam.
In de middag ga ik tanken ( een liter benzine kost ruim over de twee euro).
Als de bediende klaar is en hij de klep wil sluiten, zeg ik:”Hé maat, dat gaat zo maar niet. Je hebt de dop eraf gedraaid en die moet je er eerst weer opzetten”. De man zoekt de dop, maar hij kan hem nergens vinden. Joke en ik zoeken mee en als we bijna het hele tankstation hebben afgezocht, hebben we nog steeds geen dop. Ik vertik het om te betalen, zolang die dop niet terug is. De baas komt erbij, het overige personeel komt erbij, maar dat brengt geen dop boven water.
Men besluit de video opnames af te draaien, om te kijken, hoe alles is gegaan. Een medewerker zit ruim een half uur met een telefoon aan zijn oor instructies op te volgen, om het ding aan de praat te krijgen. Later krijg ik de telefoon met een man uit Antalya, die onderweg is, om te helpen. Wij hebben inmiddels thee gekregen en wachten en wachten.
We worden plotseling, na ruim een uur, groepen en we krijgen de beelde3n duidelijk te zien. Wat blijkt:”Er heeft nooit een dop opgezeten”. De pompbediende uit Kas heeft de dop er wel afgedraaid, maar er nooit meer opgedraaid.IK heb excuses gemaakt en snel betaald. Ze hebben er een stuk plastic over gespannen en ik kon verder. Ik vind zonder dop rijden niets. Ik stop dus bij de eerste de beste autohandel. Hij heeft ook niets, maar hij wijst wel de weg naar een garage. Daar komt een monteur naar buiten en bekijkt het probleem.
Hij stapt meteen in zijn auto en hij rijdt ons voor naar een automaterialen handel, die de dop wel heeft. Ik rijd ontspannen nar de camping, waar ik als laatste aankom.
Ik zet met de mover ( Ik hoef dan niet te duwen) de caravan op zijn plek en als hij bijna staat, vertikt plotseling de mover het. Pappie zweten, boekje erbij, accu ontkoppelen, zekering schoonmaken en hij doet het weer.
De volgende ochtend bij het vertrek vertikt de mover het weer. Ondanks het verschillende malen afwerken van het ritueel, blijf de mover weigeren. Pappie, vroeg in de morgen nog harder zweten dan gisteren.
Plots zie ik, dat een klemmetje niet goed meer vast zit aan een draadje. Ik heb het klemmetje eraf gerukt en de draad om de accu gedaan. De mover doet het en wij kunnen als laatste vertrekken.Als ik de caravan wil verplaatsen, blokkeert hij en lipt de draairol door op de band. Pappie schelden en schelden.Ik kom er in een helder ogenblik achter, dat ik door alle commotie vergeten ben de poten in te draaien. Dus, poten indraaien en hop, op weg.
We komen in de middag bij een leuke camping aan het strand, waar oma voor ons tegen een geringe vergoeding Turks gaat koken, We hebben er met bijna de hele club heerlijk gegeten.
Zondag zijn we langs Antalya, over een schitterende bergachtige kustweg naar het zuiden gereden. We zien onderweg veel bananen plantages en eenvoudige dorpjes. Heerlijk, weer weg van dat toeristische gedoe.
We zijn gisteren op deze mooie camping aan de kust aangekomen. We hebben vandaag een rustdag en wat we morgen gaan doen, schrijf ik in het volgende verslag.
Hartelijke groeten,
Joke en John
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
