De mooie kust van Kroatie

Dubrovnik, 20 oktober 2012.

Het vertrek uit Tirana heeft nog wat voeten in de aarde gehad. De avond, de nacht en in de morgen kwam de regen met bakstenen uit de lucht.
Er is geen hond op het resort, dus de generator staat niet aan, er is geen elektriciteit en dus ook geen warme douche.
Om van het resort af te komen moet ik een te kleine bocht nemen. Dus steken, het randje van de weg kiezen, ogen dicht en draaien.
We moeten ook nog steil omhoog, dus de lage gearing aan, gassen en maar hopen dat er geen verkeer op het weggetje zit.
Dit gaat goed en we komen ook nog zonder kleerscheuren Tirana uit.
We zijn onderweg nog twee keer gestopt, om eventuele betere overnachtingsplaatsen voor de toekomst te bekijken.
Toch ben ik bang, dat er wat ons betreft geen verdere toekomst in Albanië is weggelegd, want het is de reisgenoten niet meegevallen en niemand is van plan, om er ooit nog eens terug te gaan.
Montenegro is een verademing na de armoede, de rommel en de slechte wegen. De wegen zijn mooi en de kustweg is schitterend.
We komen op een eenvoudige camping, die leeg en verlaten is. Later komt een vrouw ons helpen met de elektriciteit. Als we stroom aansluiten slaan de stoppen door en dat blijft zo doorgaan. Het mensje bedoelt het allemaal goed en ze zal het niet gemakkelijk hebben, want ik ontwaarde een demente man en twee zoons waar ook een behoorlijke steek aan los zit.
Toch verschijnen er in de loop van de middag twee elektriciens, die gaan graven, om de kortsluiting op te sporen.
Joke en ik geven om vijf uur een borrel, maar de regen komt weer met bakken uit de lucht, vergezeld met een hevig onweer.
Op de camping is een werkruimte, waar we de rommel aan de kant schuiven,we tafels en stoelen neer zetten e met waxinelichtjes sfeer maken.
De drank werkt sfeerverhogend en om zeven uur gaat iedereen met plezier naar de camper.
Drie campers staan onderin op de camping en daar moet je tot je enkels in het water waden, om binnen te komen.
Twee van de drie campers komen de volgende morgen dan ook niet weg en moeten er met een personenauto worden uitgetrokken.
Inmiddels is de zon gaan schijnen en rijden we langs een mooie kustweg.
Zo komen we bij een soort fjord, waar je me de pont overheen kunt naar de overkant, maar je kunt er ook helemaal langs rijden.
De camper voor ons gaat naar de pont, maar ik verkies de mooie weg langs het fjord.
Vooraan staat een bord: “verboden voor trailers”. Ik waag het erop, waar ik al binnen de minuut spijt van krijg. We rijden door een straat zo smal, dat ik het water kan scheppen en Joke belletje kan trekken. Ik kan echter geen andere kant uit dan rechtdoor en hopen dat er geen tegenliggers aankomen. Buiten het dorpje wordt de weg iets breder en kan een personenwagen net passeren. Verderop komt een camper van onze groep me tegemoet. Hij is anders gereden en ze raden ons af, om verder te rijden, want het wordt nog smaller. We staan gelukkig op een “breed” stuk weg. Ik koppel de caravan af en hoop, dat ik genoeg ruimte heb om te keren. Het lukt, ook al houd ik nog geen 10cm over.
We rijden in de middag Dubrovnik binnen en we staan op een erg dure, maar wel mooie camping.
We hebben gisteren Dubrovnik bezocht, mooi, toeristisch en erg Italiaan aandoend. Ik geniet ervan, mooi weer, mooie stad en kust en veel Amerikanen uit de vier passagiersschepen, die er liggen.
Om 17.00 uur hebben we wee een borrel van een jarige ( die morgen pas 70 jaar wordt) en om 19.00 uur hebben we het afscheidsdiner.
Het afscheidsdiner was lekker en erg gezellig.
Men had een “ABC” gemaakt, waarbij om de beurt bij een letter de belevenissen van de reis werden aangehaald. Het paradijsverhaal kwam langs, dat op Joke en John sloeg. Later kwam nog een lang gedicht over de reis en een dank aan de reisleiders.
Na het diner kwam het eerste afscheid, waarbij niet iedereen het droog hield.
We hebben vanmorgen nog eens voor de jarige gezongen en weer afscheid met tranen genomen.
Iedereen is inmiddels weg en Joke en ik hebben de caravan grondig schoon gemaakt.
Wij vertrekken morgen en dan hoop ik geen bericht meer te hoeven sturen, maar jullie binnenkort in levende lijve te ontmoeten.

Liefs,

Joke en John.