Vandaag de woestijn in.

Donderdagochtend vertrekken we allemaal vroeg, want we moeten 230 km afleggen.
De zon schijnt, maar we zitten vrij hoog, dus het blijft fris.
Het landschap is adembenemend en vol afwisseling. We rijden kilometers lang door uitgestrekte hoogvlaktes, waar niemand of niets te bekennen is. Plotseling is er dan in the middle of nowhere een kudde schapen.
Er zal dus ergens een nomadentent staan. Ik heb inmiddels gehoord, dat de nomaden eens per maand met het hele spul verkassen, om nieuwe grond voor de schapen of geiten te zoeken. De kinderen gaan niet naar school en spreken alleen maar Berbers. Het is werkelijk voor ons onbestaanbaar, om zulk een leven te leiden.
Daarna doemt voor ons de Hoge Atlas op als besneeuwde bergketen in de verte. Later rijden we weer door de dadelpalm oases, wat weer een heel ander beeld geeft. We hebben op de camping een jarige, die achtendertig man op visite heeft gekregen. Lekker aan de wijn met een hapje doet het hele gezelschap goed.
Om vijf uur zijn we uitgenodigd bij de familie, die de camping beheert, thuis, om thee te komen drinken in de mooie kamer en het huis te bewonderen, waar met vier gezinnen in wordt geleefd.
Alles is hier zeer traditioneel tot en met het broodbakken toe. De lemen broodoven wordt door tien gezinnen gebruikt. Elke vrouw is eens in de tien dagen aan de beurt, om brood voor alle families te bakken.
We hebben om zeven uur een gezamenlijk diner met verrukkelijke Marokkaanse salade vooraf en als hoofdgerecht “Kalia”,dat is een tajine met rundvlees en overheerlijke groenten. Fruit en koffie toe en je kan me rollen.
Na afloop komen de trommelaars, die voor een paar pilsjes hun handen stuk slaan.
Ondertussen is mijn dakluik gerepareerd, dat wil zeggen, iemand heeft het gat met breed duktape helemaal dicht gemaakt.
Vannacht koelt het af en is het behoorlijk gaan waaien. We vertrekken vanmorgen om negen uur met acht jeeps de woestijn in. We hebben er fossielen gezocht, het Zwarte Dorp met zijn muziek en dans bezocht. We kunnen ook in het kleuterklasje kijken, waar we meteen spulletjes voor de kleintje achter laten.
We bezoeken nog een verlaten dorp, waar vroeger mijnwerkers uit de kwartsmijnen woonden. Er wonen nu nog drie gezinnen van God en alle mensen verlaten. Dit zijn militairen, die de grens met Algerije moeten bewaken. We bezoeken nog nomaden in een tent en we krijgen de meegenomen lunch in een groet tent uitgeserveerd.
Joke is op het einde van de middag nog met anderen op een dromedaris de woestijn in gehobbeld.
De zonsondergang hebben ze niet meegemaakt, omdat er een verschrikkelijke zandstorm opsteekt.
Je wordt letterlijk gezandstraald en in alle kieren en gaten zit zand. De omgeving is in een zandnevel gehuld en de wind giert om de oren.
We zien wel hoe het afloopt, we gaan in elk geval morgen weer rijden.

Hartelijke groeten,

Joke en John.